Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 111

NORÐURLJÓSIÐ
ÚRVAL
minnsta kosti bægja sultinum frá í
bili.
Og hún gat gert meira: æsilegir
möguleikar birtust henni. Gæti hún
ekki opnað búð tii að selja hannyrð-
ir sínar, eða kannski testofu, þar
sem hún mundi laða að fyrirmenn
með virðulegri framkomu sinni ? Hún
ákvað að láta hana heita „Lavend-
erfrúna", og hún byrjaði að hugsa
sér snið á þekkilegan einkennisbún-
ingi handa Dorothy og sér. Svo mundi
hún eftir ljúffengu hveitisnúðunum,
sem Rósa systir hennar var vön að
baka heima. Hún ákvað að skrifa
Rósu strax í dag og fá hjá henni
uppskriftina ... Það var barið að
dyrum og Hanna kom inn. „Ætlið þér
ekki að borða hádegisverð, frú
Page?“
,,Ég ætla bara að fá mér glóðaðan
ost og glas af mjólk," sagði Alice.
Hún veit allt, hugsaði Alice þegar
Hanna var farin, og hún fann að
gamla skozka vinnukonan hennar
mundi virða hana fyrir þetta fyrsta
skref í sparnaðarátt. Þegar glóðaði
osturinn kom borðaði hún hann upp
til agna og fór síðan upp til að
hvíla sig að vanda.
Klukkan var orðin meira en þrjú
þegar síminn vakti hana. Hún tók
upp tækið og heyrði rödd frú Weath-
erby. „Elsku Alice, okkur langar til
að þið Henry komið til miðdegis-
verðar hjá okkur á fimmtudaginn.
Nei, engin veizla, við verðum bara
fjögur. Er það í lagi?“
Alice trúði ekki sínum eigin eyrum.
Hún gat með naumindum stamað:
„Já, já, ég held við séum laus.“
„Ágætt. Já, Alice, hann er ekkert
blávatn hann Henry þinn, hann hef-
ur bókstaflega sett bæinn á annan
endann."
Hlýr fagnaðarstraumur fór um
Alice. Hún naut virðingar mitt í
mótlæti sínu. Að Eleanor Weatherby
skyldi koma henni til hjálpar á þess-
ari örlagastundu — það voru þeir
mestu gullhamrar sem hún hafði
nokkurntíma fengið.
Hún fór niður, hress og endur-
nærð eftir hvíldina, og staðráðin í
að skrifa systur sinni, ekki aðeins
til að biðja hana um uppskriftina,
heldur einnig til að segja henni frá
ógæfu sinni. Hún hóf bréfið:
Elsku Rósa mín!
Það hafa skelfilegir atburðir
gerzt . . .
Þá heyrði hún Henry stinga lyklin-
um i skrána á útihurðinni. Hún
hafði hugsað um margt til að segja
við Henry, ekki í reiði heldur hryggð,
en áður en hún fengi tóm til að
talá kom hann rakleitt til hennar,
kyssti hana og tók síðan i hönd
hennar. Hann var rjóður í vöngum.
„Alice," sagði hann, „trú mín á
hið góða í mönnunmn hefur aftur
verið vakin. í morgun bauð bank-
inn mér ríflegt lán, eða öllu heldur
Weatherby, því að peningarnir
komu úr hans eigin vasa. Og hver
heldurðu að tryggingin sé? Norður-
Ijósið."
„Ég skil þetta ekki," sagði hún
utan við sig. „Ég sá þennan vesæla
snepil."
„Það er eimitt honum að þakka,
vina min.“ Hún hafði aldrei séð hann
svona hrærðan. „Barátta okkar fyr-
ir því að halda blaðinu gangandi
105