Heima er bezt - 01.11.2008, Blaðsíða 16

Bláfell skömmu fyrir brunann.
Hjónin Bjarni Sœmundsson og Sigurrós Jórunn Jónsdóttir (móðir
Guðlaugsdóttir. Sigurrósar).
margt að tala. Ekkert var þó minnst á
atburði næturinnar. Fyrir íraman bakaríið
heyrði ég að Auður var að spyija Jósef
bróður sinn um eitthvað en hann sagði
henni að þegja og hætta þessu rövli. Ég
var forvitinn og spurði hvað hún hefði
verið að segja.
„tiún var eitthvað að tala um að húsið
heima hjá þér hefði bmnnið í nótt,“ sagði
Jósef.
„Af hveiju viltu ekki leyfa henni það?“
spyr ég steinhissa.
„Ég hélt að það mundi kannski særa
þig“, svarar Jósef.
Ég er alveg gáttaður. Hvemig getur
honum dottið slík fjarstæða í hug. Eins
og mér sé ekki sama þó húsið hafí bmnnið.
Það er frekar að ég geti miklast af því að
hafa lent í sögulegum atburðum. Þetta er
alveg stórmerkilegt. Að aðrir skuli hafa
áhyggjur af því hvemig mér líður, þegar
mér líður einmitt prýðilega. Ekki hef ég
misst nokkum hlut sem merkilegur getur
talist. Ég þarf að vísu sennilega að sofa
einhvers staðar annars staðar næstu nætur
og eignast eflaust nýtt heimili von bráðar.
En hvað með það? Kannski verður það
einmitt bara betra en það gamla. Engin
ástæða til vera að væla.
Við Jósef emm góðir félagar og ásamt
með Jóhannesi bróður hans leikum við
okkur oft saman. Jósef er einu ári yngri
en ég og Jóhannes einu ári eldri. Stundum
leikum við okkur í fótbolta á túninu hjá
Gmnd og þá er venjulega einn í marki og
hinir tveir þykjast vera einhver tiltekin
landslið. Eitt sinn kemur Jóhannes okkur
mikið á óvart. Hann segist vilja spila fyrir
landslið Umguay. Umguay? Hver fjandinn
er það nú?
„Vitið þið ekki að Umguaymenn eru
heimsmeistarar í fótbolta?“ segir Jóhannes
þá.
„Heimsmeistarar peimsmeistarar. Þú
veist ekki hundaskít um Umguaymenn",
segjum við Jósef, annarhvor eða báðir eða
hugsum a.m.k. eitthvað á þá leið.
í garðyrkjustöð Skaíta pabba þeirra
Jósefs og Jóhannesar leikum við okkur
líka oft. Þar eigum við fúllt af merkilegum
köllum sem tlestir em hvítir og með
stafina Champion um sig miðja. Sumir
heita reyndar einhveijum öðmm skrítnum
nöfnum og fáeinir em af öðrum lit en
hvítum. Til dæmis eru mjög verðmætirog
sjaldgæfir kallar í bleikum lit og við rífúmst
jafnvel um að eiga þá. Fullorðið fólk segir
að allir þessir kallar séu bara bílkerti en við
tökum lítið mark á því og látum kallana
okkar lenda í ýmsum merkilegum og
hættulegum ævintýmm.
Ég hafði vaknað skyndilega um nóttina
á dívaninum mínum inni í svefnherbergi
hjá pabba og mömmu. Bræður mínir tveir,
Vignir 6 ára og Björgvin 2 ára, sváfú
líka í herberginu. I sömu mund og ég
vaknaði hafði mamma þotið frarn úr
hjónarúminu.
Þetta var í öðm af þeim tveimur stóm
herbergjum sem vom í viðbyggingunni
sem lokið hafði verið við um sumarið.
Stelpumar, Sigrún og Ingibjörg vom í
hinu herberginu en Unnur var farin að
heiman. Jórunn amma var einnig í húsinu
en ekki fleiri.
Ég hljóp fram úr rúminu á eftir mömmu
en hún sneri sér við þegar hún hafði opnað
ffam á gang og sagði við mig:
„Farðu og vektu hann pabba þinn
og segðu honum að það sé kviknað í
húsinu.“
Ég hlýddi umyrðalaust enda var eitthvað
skrýtið um að vera frammi á ganginum.
Snark og læti ásamt einkennilegri
birtu.
496 Heima er bezt