Heima er bezt


Heima er bezt - 01.11.2008, Blaðsíða 42

Heima er bezt - 01.11.2008, Blaðsíða 42
tíma meðan þú ert að athuga þetta allt. Hvort ég skil að svona mál taki tíma. Það er mér sönn ánægja að geta gert lögmanni Andreu heitinnar greiða. Vertu margblessaður.“ Gústa gat gubbað við tilhugsunina og svo ætlaði þessi tími aldrei að líða þangað til Ulli fengi arfínn. Hún skildi ekki þessa tregðu. Sennilega af því að líkið hafði ekki íúndist enn. Það var eftir henni Andreu þessari óþolandi postulínsdúkku, að gera þeim lífið leitt jafnvel þó dauð væri. Svei öllu pakkinu, lifandi eða ekki. Já, hún hugsaði sér gott til glóðarinnar þegar hún gæti farið að elta Ulla, svo hann flangsaðist ekki alvarlega á eftir ungu stelpunum á böllunum. Þær voru svo sem nógu freistandi. Henni fannst eiginlega að Ulli væri orðin ansi áhugalaus um hana ef hún var hreinskilin við sjálfa sig. En arfsins skyldi hún fá að njóta hvort sem hann kæmi í gegnum Ulla, Helenu eða þau bæði. Ulfljótur vaknaði seint og um síðir og þráði það eitt að fá afréttara til þess að hressa sig á. Hann vissi að það var ekki deigur dropi til í húsinu. Hann gat ekki geymt vín. Það varð að drekka þann dropa sem til var í hvert sinn. Hann herti sig upp og staulaðist fram í eldhúsið. Gústa þóttist ekki sjá hann, svo hann fékk sér kaffi og reyk þegjandi. Eftir dálitla stund í þögn og reykjarmekki, sneri hann sér að Helenu. „Ert þú að lita?“ spurði hann óvenju blíðmáll. Hún kinkaði kolli undrandi yfir þessari athygli. „Það er kona uppi á lofti,“ sagði hún og brosti. „Andsk... er leigjandinn komin og ég ekki farinn að sjá hana,“ sagði Ulli við Gústu. „Eg held maður skveri sér í betri leppana og líti á gripinn. Hvernig kom hún dótinu upp, eða var hún ekki með búslóð?" „Þeir komu strákamir í búðinni og hjálpuðu henni. Það var búið að tala um það við þá. Þú hefðir getað fengið að sjá hana í gær ef þú værir ekki búinn að tapa verslunarstjórastöðunni, auminginn þinn,“ sagði Gústa örg. „Hvar hélst þú þig eiginlega til morguns?" „Þig varðar ekkert um mínar ferðir né gerðir,“ ansaði Ulli illskulega og fór fram á bað að laga sig til. Hann átti að mæta á myndbandaleiguna klukkan þrjú. Andrea kom niður stigann klædd „Leggings", svörtum hálfsíðum leðurjakka og háum leðurstígvélum í sama lit. Helena stökk fram, snögg í hreyfmgum, og starði á hana stómm augum úr dyragættinni. „Halló,“ sagði Andrea og starði á móti. Henni þótti barnið fallegt og bera einhvem svip sem hún kom þó ekki fyrir sig hver væri. Hún kannaðist svo við þessi augu, andlitsdrættina og hárið. „Er eitthvað að þér?“ hugsaði hún. „Hvemig ættir þú aö kannast við dóttur hennar Gústu, en það er allavega ekki hennar svipur á baminu.“ Svo brosti hún til telpunnar og ætlaði að halda áfram út. „Nei, góðan daginn,“ sagði karlmannsrödd að baki telpunnar og hurðin opnaðist upp á gátt. Úlfljótur Hermannsson kom brosandi með framrétta hendi. Andrea stirðnaði upp eitt augnablik og langaði mest til að hlaupa upp stigann og skella í lás á eftir sér. Svo kom þrjóskan og stoltið og vamaði henni þess. Hún rétti fram höndina og kreisti nokkuð eðlilegt bros fram á varirnar. „Sæll vertu, Vera Vilhjálms heiti ég. Þú munt vera húsráðandinn?" „Já akkúrat, Úlfljótur Hermannsson hér. Velkomin í þetta guðsvolaða þorpskríli.“ „Takk.“ Andrea dró að sér höndina eins og hún hefði brennt sig. í eitt augnablik sá hún fyrir sér þeirra fyrsta fund í versluninni forðum, þegar hann hafði boðið henni á ballið örlagaríka. „Gjörðu svo vel að ganga í bæinn,“ hélt hann áfram brosandi. „Eg var nú á leið út,“ sagði Andrea. „Ekkert liggur á, ef þú hefur ætlað að skoða þig um. Nægur tími til þess. Farðu frá Helena.“ Telpan skaust til hliðar og færði sig að stofúdyrunum. „Þarft þú ekki að mæta í vinnu, Úlfljótur?“ sagði nú höstug rödd Gústu og hún birtist í eldhúsdyrunum, úfin og rauð í andliti. „Ertu kominn í rakspírann, eða hvað, það veður svo á þér?“ „Hvað ert þú að hanga þama krakki,“ sagði hún svo enn höstugri við Helenu litlu, sem enn starði eins og dáleidd á Andreu. Sú litla hrökk við og horfði hræðslulega á móður sína og svo aftur á Andreu. „Ég ætla ekkert að stoppa,“ sagði Andrea, „eins og þið sjáið er ég á leið út og ætla að reyna að fínna vídeóleiguna og skoða mig svolítið um í leiðinni.“ „Alveg kjörið,“ sagði Úlli og lyftist allur. „Ég vinn þar og er einmitt að fara núna. Þú verður mér bara samferða.“ Augu hans viku ekki af andliti Andreu, sem leit á Gústu og sagði elskulega: „Ég þigg kaffisopa seinna, ég er hvort sem er ekki á fömm úr húsinu.“ Gústa ansaði engu. Telpan horfði á Andreu og hún stóðst ekki biðjandi augnaráð hennar. „Heyrðu litla mín. Langar þig að labba með mér út? Þú getur sýnt mér hvar búðin er sem ég á að fara að vinna í.“ Augu telpunnar ljómuðu og hún kinkaði ákaft kolli, en sagði ekki neitt. „Hvað, nennirðu að fara að drasla krakkanum með þér?“ sagði Gústa kuldalega. „Hún gerir nú ekkert nema tefja fyrir þér, kemst aldrei úr sporunum.“ „Teija mig frá hverju?“ spurði Andrea. „Mér liggur ekkert á.“ Úlli var komin með úlpu og húfú og byijaður að klæða telpuna í. „Ert þú farinn að klæða krakkann, ég held þér segi fyrir,“ sagði Gústa og nú var háls og brjóst orðin jafn rauðflekkótt og andlitið. „Jæja, þá siglum við,“ sagði Úlli og opnaði útidymar. „Þú skalt ekki búast við mér fyrr en þú sérð mig,“ kallaði hann til Gústu. „Mér var boðið í hús eftir vinnu.“ „Hvaða hús?“, gargaði Gústa og gleymdi alveg að hún ætlaði að koma virðulega fyrir þegar hún hitti Andreu. „Það færðu kannski að vita þegar ég kem heim,“ sagði Úlli háðslega. Tók í höndina á Andreu og togaði hana með 522 Heima er bezt

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.