Heima er bezt - 01.11.2008, Blaðsíða 22

Veturinn 1953, í janúarmánuði, þá leigði ég í húsi á
Akureyri, sem neíhdist Jerúsalem. í næsta herbergi við
mig bjó skólapiltur, sem var oft nokkuð hávaðasamur
á kvöldin og fram eftir nóttu og gat ég þá stundum ekki sofnað
fyrr en klukkan var orðin 2. Eina nótt dreymdi mig, að ég var
kominn inn til hans og fór að ávíta hann fyrir hávaðann. En þá
kom ffam kona, sem mér virtist honum nákomin, en mundi vera
framliðin. Þóttist ég þá fara inn í rúm mitt aftur og vakna. En
þá var konan komin þar og ég í einhverju móki. Sló þá konan
einhverjum sprota í brjóstið á mér og fannst þá fara um mig
titringur, líkastur því þegar svæft er á skurðarborði og eftir
augnablik fór ég að svífa í loftinu fyrir ofan líkama minn og
sá hann liggja í rúminu. Ég reyndi að komast í líkama minn
aftur og stóð það yfir aðeins augnablik uns ég var kominn i
sömu skorður aftur, láréttur í loftinu, svo sem meters hæð frá
líkamanum. Fór ég þá að íhuga ástand mitt og datt helst í hug
að ég hefði orðið bráðkvaddur. Leitaði þá hugurinn til systur
minnar, sem þá var stödd hjá mér, hversu hryggilegt það mundi
verða fyrir hana að koma að mér önduðum um morguninn.
Einnig hvarflaði hugurinn til allra ættingja minna og fylltist ég
hryggð. Ég íhugaði mál mitt, en fyrst svona var komið þýddi
ekkert að fást um það. Nú skipti allt í einu um, og ég fór að sjá
alla mína liðnu ævi líða hjá, líkt og kvikmynd og ég gladdist
og hryggðist í senn, allt eftir því hvernig ævi mín hafði verið.
Ég hrópaði þá upp og sagði:
„Fyrst svona er komið, þá vil ég helst fara til Ibbu,“ en það
var gælunafn konunnar minnar. En uni leið og ég sagði þetta
þá sveif ég af stað í gegnum vegginn í herberginu eins og
engin fyrirstaða væri, út í dimman næturhimin eins og oft
er í janúarmánuði á þessum tíma nætur og sveif í gegnum
loftið með svo miklum hraða og var láréttur og fannst sem
sterkviðri léki um herðar mér og höfúð. Þannig sveif ég lengi
uns ég nam staðar. En þegar ég beitti huganum, þá endurtók
sig sami hraðinn aftur og eftir litla stund tók að birta og ég var
kominn á land, sem ég þekkti ekki. Þar stóð ég á rótarskoti út
úr tré og var það um einn metri að sverleika og sprunginn á því
börkurinn og mikið lauffall á jörðu eins og þama væru engir
vindar. Skógur mikill og hár var á hægri hönd og lauf þessa
skógar líkust lárbeijalaufi, en heldur stærri og græn að lit.
Ég leit í allar áttir og sá að himinninn var allur jafnbjartur og
gulhvítur á lit, ekki blár, og hitinn eins og í þægilegu sólskini
hér og bar engan skugga á, en jafnbjart úr öllum áttum. Nú sá
ég mann stutt frá inér og kallaði til hans og spurði hann hvort
hann hefði hjálpað mér. „Já, ég aðstoðaði þig,“ svaraði hann.
Ég fylltist þakklæti og sveif til hans frekar en gekk og faðmaði
hann að mér, en hugsaði um leið, hvemig stendur á þessu. Ég
var ekki svona framhleypinn. Fór ég þá á sama staðinn og
ég var á fyrst og fómaði þar upp höndunum og þakkaði guði
fyrir öll hans kærleiks- og máttarverk, og sveif þá um leið
upp í loftið yfir skógarþykknið og fannst ég fara í austurátt og
landið vera þakið skógi og margs konar blómaskrúði, þar til ég
staðnæmdist við stóra höll, sem var með kúlumynduðu þaki og
súlur undir öllum hliðum, líkt sem þær væm úr marmara eða
einhverjum öðmm fallegum efhum. Fordyr voru á byggingunni
og nokkrar tröppur upp að dyrunum. Ég gekk upp tröppumar
og á móti mér var tvívængja hurð. Ffurðin laukst upp af sjálfú
sér og gekk ég inn í dymar og sá þar mann inni, er ég hugði
að væri eins konar dyravörður. Ég spurði hann: „Hefur faðir
minn komið hér?“ „Ég veit ekki við hvem þú átt.“ Ég fann
að ég roðnaði af því að ég sagði þetta við ókunnan mann, en
sagði honum þó nafnið. Þá mælti maðurinn: „Já, hann hefúr
komið hér, en er ekki hér nú.“ Bað ég þá manninn leyfis hvort
ég mætti ganga yfir forstofugólfið, en það var allt tíglum sett og
eins og göt fyrir tíglana. Steig ég svo inn á gólfið og svignaði
það um leið allmikið undan mér svo ég spurði manninn hvort
óhætt væri að ganga um gólfið. Sagði hann það vera óhætt
og um leið leit hann um öxl sér og mælti í hálfúm hljóðum:
„Hann er nokkuð þungur því hann er ekki skilinn við.“ Gekk
ég þá yfir gólfíð og svignaði það um leið allmikið undan mér.
Sá ég þá inn í stóran súlnasal, og milli súlnanna stóðu einar
tíu konur, allar í snjóhvítum kyrtlum. Tók ein konan sig út úr
hópnum og leið til mín, en í því hún var rétt að segja komin
til mín, fómaði hún upp höndunum og sagði: „O, það er ekki
hann, sem ég átti von á.“
Ég þreifaði svo á mér öllum og spurði sjálfan mig: Er þetta allt
saman blekking? En finn þá að líkami minn var allur eðlilegur
og eins fotin, sem ég var í. Sá ég þá allt í einu inn á milli
súlnanna. Vinstra megin í salnum, en þó heldur til hliðar, sá
ég konu koma svífandi, og vom klæði hennar snjóhvít eins
og hinna kvennanna, að öðru en því, að mér virtist, þar sem
fellingarnar á búningnum standa hæst, stafaði geislum, líkast
því, þegar sólin skín á gler. Nú, þegar þessi kona nálgast þá
þekkti ég hana, þetta var konan mín. Kom hún alveg fast til
mín og ég breiddi út faðminn móti henni og fylltist mjög mikilli
geðshræringu. Og um leið vaknaði ég með uppréttar hendumar
i ruminu.
Heb 1962
502 Heima er bezt