Heima er bezt - 01.08.2009, Síða 11

Kolla með hund sem hún fann og vildi eiga en fékk ekki.
Gaf eftir gegn myndatöku.
þrumu- og eldingaveður er ekki óvenjulegt þegar rignir.
Mér líður afskaplega vel í skóginum en stundum hellist
yfír mig heimþráin líkt og rigningardemba af myndum og
minningum úr lífi mínu. Af fólkinu rnínu og landinu mínu.
Þá dreg ég mig aðeins í hlé og staldra við þessar minningar
og hugsanir um „heima“ og mér finnst það bara gott. Eg fæ
útrás bæði með hlátri og gráti og að sumu leyti lít ég á þetta
tímabil í lífi mínu sem þolinmæðisnámskeið, því við getum
ekki fengið allt sem við óskum okkur, en það getur komið
smátt og smátt og þá er gott að skerpa á þolinmæðinni og
trúa fast á það sem mig dreymir um og langar til. Eins og
Agnar, ástin mín segir:„Man vantar aldrig för lange för
nágot gott!“ eða „maður bíður aldrei of lengi eftir einhverju
góðu!“ Og það kemur að þvi að draumarnir rætast því það
er ég sjálf búin að sjá og upplifa. Allt hefur sinn tíma og
allt kemur á réttum tíma; ekki of snemma og ekki of seint.
Það er svolítið undir manni sjálfum komið.
Fyrir um það bil hálfu ári síðan byrjaði Agnar aftur að
vinna sjálfstætt með þjónustu- og viðgerðarfyrirtæki, sem
gengur frábærlega vel. Það er sko nóg að gera, hann gerir við
og ég sé um afganginn. Hann er þekktur hér í norðanverðri
Svíþjóð sem íslenski þverhausinn; því hann gefst ekki upp
fyrr en hann fmnur bilunina í hvaða tæki sem er!
Samferðafólkið mitt
Allt mitt samferðafólk, fjölskylda, vinir og kunningjar og
jafnvel margt ókunnugt fólk hefur haft áhrif á mig á einn
eða annan hátt, jákvætt og neikvætt og ég get eiginlega
ekki bent á einhvern sérstakan, nema þá helst foreldra mína
og „fósturforeldrana“, Gógó systur mína og Magga mág
minn. Asta Sigurðardóttir, fóstra mín á Skaganum, er mér
einkar minnisstæð, því ég bjó hjá henni þegar ég var í
fjölbrautarskólanum á Akranesi og hún var mér svo góð.
Hún var skemmtileg og róleg kona, ekkja, sem kenndi mér
ýmislegt og við áttum margar góðar stundir saman. Ég átti
ömmusamband við hana og þykir mjög vænt um hana.
Ferðalög
Ég hef ferðast á marga fallega staði, en mig langar til þess
að sjá nokkra staði í viðbót; til dæmis Island allt og Noreg,
Finnland, írland, Tíbet og Skotland.
Minnisstæðast er mér ferðalag sem ég fór í með foreldrum
mínum og nokkrum systkinum, í skóginn þar sem ég týndist
án þess að nokkur vissi af því! Þannig var að við fórum í þetta
ferðalag og stefnan var tekin suður á land á útiskemmtun,
sem var staðsett í skógi. Þegar við komum á áfangastað
var slegið upp tjöldum og hjólhýsið var fest niður og allir
skemmtu sér vel. Síðan einhvem tíma eftir kvöldmatinn
fóru að heyrast háir tónar af skemmtisvæðinu, sem var í
grenndinni að ég hélt. Þeir fullorðnu og elstu systkinin
fengu sér aðeins í tána en við litli bróðir minn, vomm
send í koju. Okkur fannst útilokað að sofna við þessar
aðstæður og ég var forvitin og 12 ára, svo ég laumaðist
út úr hjólhýsinu, og hugsaði mér að ganga svona rétt sem
snöggvast að skemmtistaðnum til þess að sjá og heyra. En
ég gleymdi alveg að taka það með í reikninginn að ég hafði
ekki hugmynd um hvar tónleikahaldið var. Taldi mig þó
hafa séð sum eldri systkinin ganga í ákveðna átt og tók þá
stefnu og gekk og gekk, og gekk og gekk. Alltaf heyrðist
jafn hátt í tónlistinni, en ég sá ekkert nema birkitré og allt
of margar gjótur sem ég var lafhrædd við að detta ofan
í. Eftir óratíma og virkilega erfiða yfirferð fór ég, þessi
hugumstóra stúlka, að bogna lítið eitt og tárin fóru að velta
fram á kinnamar. Mér leist þannig á að ég myndi aldrei
framar hitta fjölskyldu mína og það sem verra var, að þau
myndu aldrei hitta mig aftur. Þá brá ég á það ráð sem ætíð
íyrr, þegar mikið lá við, og bað almættið og alla englana
um að bjarga mér nú einu sinni enn fyrir horn og vísa mér
veginn til baka. Stuttu seinna gekk ég út úr skóginum út á
veg og létti þá heldur betur, saug upp í nefið og þurrkaði
af kinnunum. Nú var bara að arka eftir þessum vegi, hann
hlyti að enda einhvers staðar, og ekki hafði ég gengið lengi
þegar ég allt í einu heyrði í bíl og í honum var fólk sem ég
þekkti. Ég varð ofsalega fegin því þau vom einmitt á leiðinni
að hitta tjölskyldu mína, og buðu mér far og þó þau væru
sýnilega hissa á ferðum mínum, þá spurðu þau einskis. Ég
var ósköp þögul á leiðinni til baka, fyrst og fremst vegna
þess að ég var svo þakklát og hissa; og fólkið mitt varð líka
dálítið hissa þegar ég, sem átti að vera sofandi í kojunni,
mætti með „björgunarfólki“ mínu á svæðið.
Ég hef einu sinni farið í íjallaferð á tveimur jafnfljótum og
það var virkilega gaman. Allt annað sjónarhom, tilfinning
og líðan almennt. Ég á alveg ömgglega eftir að fara í
Heima er bezt 299