Heima er bezt - 01.08.2009, Síða 31

Bjömsteme Bjömson.
Friðþjófur Nansen.
Henrik Ibsen.
í fyrstu íslensku útgáfu Blómsturkörfunnar getur að líta
formála þýðandans og hljóðar hann svo:
„Fyrir nokkrum árum las égsöguna um blómstur-körfuna
á ensku ogfannst mér svo mikið um hana, að ég þóttist aldrei
hafa lesið betri barnabók; ogfór eg að snúa á íslenzku þeim
köflum úr henni, er mér þóttu fegurstir. Eg sýndi þá manni
mínum þessarþýðingar-tilraunir mínar saman við frum-málið,
og hvatti (hann) mig, þáþegar, að œfa mig í að þýða ensku, og
þótti sagan einkar velfallin til slíkra œfinga. Seinna þegar ég
var búin að snúa í smá-köflum meiri hluta bókarinnar, taldi
hann mig á, að safna öllu saman í eina heild, og þýða alla
söguna, í þeim tilgangi, að gefa hana út handa únglingum á
Islandi, ef vera kynni að henni yrði einhvernveginn komið á
prent. Eg gjörði þetta; og nú kemur hún hér á prenti. Það er
manni mínu að kenna, að ég nokkurntíma dirfðist að hugsa
til að koma bókinni út; en honum er líka að þakka, að ég hefi
komizt fram úr ógöngumm, þar sem mina veiku krafta þraut.
En vinum og vinkonum mínum á Englandi er það að miklu
leyti að þakka, að eg hefi klofið kostnaðinn, er leiddi af útgáfu
bókarinnar. Þannig stendur á þvi, að blómsturkörfu-sagan
kemur nú fýrir almennings augu í íslenzkum búnaði.
Geti sagan fengið þeim er lesa hana sömu gleði og hún fékk
mér, þegar ég las hana, geti sakleysi Maríu, (þ. e. aðalpersónu
sögunnar) vakið eftirbreytni hinna úngu, geti guðrœkni Jakobs
(föður Maríu) orðið ávaxtarsöm fýrirmynd hinna öldruðu,
og bókin orðið efnabót hinum nauðstöddu ekkjum, sem eg
hefi gefið hana, þá er tilgangi mínum náð, og fyrirhöfn mín
marg-goldin.
Prentvillur hafa, því miður, skotizt inn, hér og hvar, einkum
aptur að bls. 64, og bið eg góðfiúsa menn lesa í málið, þar
sem þess þarf. “
Undir þessum formála er svo ritað naíh Sigríðar Einarsdóttur
og orðin „Lundúnum, í Júlímánuði 1869.“
En ekki hefst sagan þegar eftir að formálanum lýkur á
útgáfu Sigríðar Einarsdóttur á Blómsturkörfunni. A milli
formálans og sögunnar koma nokkur orð, tileinkuð ífú Sigríði
Bogadóttur, eiginkonu dr. Péturs Péturssonar biskups. Og
svona rétt til að kynna tíðarandann á betri bæjum, upp úr
miðri 19. öld læt ég þau fylgja hér með:
,JIáœruverðugri Biskupsfrú, Sigríði Bogadóttur, helga ég
sögu þessa.
Það er til að vottayður opinberlega elsku-og virðingarfúlt
þakklœti mitt fýrir margreynda trygð yðar og dygð við mig,
Astkœra Frú, að eg helga yður þessa þýðingu af enni fyrstu
barna-sögu er eg las á ensku. Og er þetta aðalástœðan fýrir
því, að eg hefi tengt söguna við yðar góða nafn.
Sú er hin önnur: að mérfanst œskilegt, að eitthvert sýnilegt
samband skyldi vera milli ritlings, ergefin er presteknasjóðnum,
og þeirra, erþar eiga mestan hlut að máli. Því erþað, að eg
helga bókina konu hins æðsta prests okkar, Biskupsins.
Allt er hér, því miður, af veikleika og vanefnum gjört, það
sem til mín kemur; og er veikleiki minn og verjuleysi hinn eini
skjöldur er eg hefi fyrir mig að bera gegn hinum sterku.
Bið egyður nú, Astkœra Frú, að virða viljann og vorkenna
vanmegnið
Yðar einlægri vinkonu,
Sigríði Einarsdóttur. “
En hver skyldi hún hafa verið, þessi títtnefnda Sigríður
Einarsdóttir, sem stóð í því úti á Englandi fyrir nær 140 árum,
að snara þýskri bamasögu á íslensku og gefa hana út?
Sigríður Einarsdóttir var frá Brekkubæ í Gijótaþorpi, þar
sem nú stendur húsið Vinaminni, það er, Mjóstræti 3. Hún
kom all nokkuð við sögu Reykjavíkur. Benedikt Gröndal,
segir svo ífá í bók sinni, Dægradvöl:
„ Einar Sœmundsson bjó í Brekkubce; hann var lítill maður
Heima er bezt 319