Heima er bezt - 01.08.2009, Síða 46

Four en þau á Danica White. Á leið í
land labbaði ég íram hjá skipinu þeirra.
Það var dálítið óvanaleg sjón sem mætti
manni þá, því það voru blóm í flestum
brúargluggum. Flestir héldu því reyndar
fram að kokkurinn væri nú bæði „bíll og
bílsjóri“ í því hjónabandinu. Þau hétu
Anton og Pía, og öll skeyti sem send
vom ífá skipi þeirra til útgerðarinnar vom
undirrituð „Capt. Anton/Pia“. Þetta veit
ég að er satt en ég kem að því seinna.
Síðasta skip þeirra var Hanne Danica,
næst nýjasta skip útgerðarinnar. En þau
fóru á eftirlaun áður en ég hætti hjá Folmer,
hann 67 ára en hún víst nokkmm ámm
yngri.
Hún ku hafa verið stjórnsöm um borð.
Seinna ffétti ég það effir ráðningarstýmnni
að hún hefði aldrei þorað að senda
mig til þeirra því að hún taldi víst að
þá myndi skrattinn hitta ömmu sína.
Eg hefði sennilega misst málið oft og
vísa til fyrri skrifa minna um íslenska
reiði og danska. En Pia mun hafa verið
stjómsöm í meira lagi, og gekk undir
nafhinu „kafteinn Pia“.
En hvað um það. Fyrst lágum við inn
á athafnasvæði skipasmíðastöðvarinnar,
sem sá um byggingu á kapalsílóinu, en
vorum svo fluttir að biðkanti á lokuðu
svæði rétt hjá. Þar rétt hjá okkur var
athafnasvæði sem ferjur til Oranjestad
(Appelssínubæjar) í Arúba og Kralendijk
í Bonaire höfðu.
Það vantaði skipstjóra á Oranjestad
feijuna og bauðst Pieter Ottosen til að
útvega mér starfið. Þeir myndu vilja
Norðurlandabúa og borguðu þeim 5000
dollara á mánuði. Viku um borð og viku
í landi, ódýrt húsnæði í Oranjestad. Ekki
var vegalengdin löng eða um það bil 70
sjómílur. Ekki þáði ég það, en ef ég hefði
verið aðeins yngri þá hefði ég ekki hugsað
mig tvisvar um.
Ottosen sagði að það væri nóg af störfum
þama. Hann hefði t. d. verið beðinn að
útvega skipstjóra á „ro/ro“ dall (skip sem
flytur aðallega farartæki á hjólum) sem
átti að fara til Pakistan. Dallurinn átti að
fara þar í niðurrif og eigendumir vildu
Evrópubúa í starf skipstjóra, yfirstýrimanns
og yfirvélstjóra en afgangurinn ætti að
vera Pakistanar. Ekki leist mér á svoleiðis
ferðalag.
Svipmyndir af Orinoco fljótinu.
Svariskeggur sjórœningi.
Ottosen átti svona litla rútu og var
ólatur að keyra okkur. Náði t. d. alltaf
í Gunnar og strákana í köfunarskólann.
Hann hafði verið giftur danskri konu en
var skilinn við hana (að eigin sögn) og
var nú giftur pólskri, sem var þama hjá
honum í fyrstu. Þau áttu 3ja eða 4ra ára
gamlan son en Ottosen átti 9 ára gamla
dóttur með þeirri dönsku. Hann fór heim
með þá pólsku en hún bjó í Póllandi og
kom til baka með dóttur sína eftir að hafa
verið með hana í Disneylandi. Stelpan var
svo hjá honum í Willemstad í viku eða
10 daga. Eftir það skellti hans sér með
hana heim og kom til baka með pólsku
frúna og drenginn.
Hann var virkilega góður við krakkana
og konuna sína og þau virtust dýrka hann
öll. En einn ljótur ljóður var á ráði hans.
Danska fyrrverandi frúin og dóttirin vissu
ekki af pólsku konunni og litla drengnum.
Allavega tók hann af okkur loforð um
að neíha þau ekki við stelpuna, En þetta
kom okkur lítið við.
En maður hálfsaknaði hans meðan hann
var í þessum skiptileiðöngmm.
Það var mikill ferðamannaiðnaður þama
en frekar fannst mér minjagripir ýmsir,
vera dýrir, og yfírhöfuð dýrt að versla. Eg
fór frekar sjaldan í miðborg Willemsrad.
En þó nokkmm sinnum. Miðbærinn var
litskrúðugur mjög. Hreinlegur og ekkert
um betlara eða farandsala, sem svipta
kannski frá sér frökkunum og sýndu manni
raðir af armbandsúrum og fleim, sem
nælt var innan á frakkafóðrið.
En það fór vel um okkur þama,
Danska „Velferðin“ sendi okkur alltaf 10
myndbandsspólur á mánuði, oftast nýjustu
myndimar sem vom á markaðnum. Og
svo þvældust nokkrum sinnum dönsk skip
þama inn. Ef Pieter Ottosen var ekki til
staðar skutlaði Steve (kafarakennarinn)
okkur þangað til að skipta bókum.
Svo það var nóg að „bíta og brenna“ í
tómstundalífinu.
Einhvem veginn fékk ég það samt
inn í höfuðið að Curacao sé frekar dýr
ferðamannastaður.
Við lágum þama í rétt rúman mánuð. Svo
var það að skeyti kom einn morguninn frá
, ,Alcatel Sumbmarine Networks Marine“,
um að við ættum að leggja strax af stað
til Recife í Brasilíu. Gerðum við nú allt
klárt og Ottosen kom á litlu rútunni. Farið
var í stóra verslunarmiðstöð og höndlaðar
matvömr og fleira. Síðan var Ottosen
skilað loflkælingartækinu, farsímum og
fleim sem hann hafði lánað okkur,
En svo kom babb í bátinn. Oska hleðsla
á þessum skipum var 2,5 fet aftur en nú
var hún '/2 fet ffarn. Þetta stafaði af því
að ekki hafði verið hægt sjóða sílóið affar
vegna olíutanka í botninum. Danica Red
var eitt af eldri skipunum og millidekkið
í henni breiðara en í flestum þeim yngri,
þannig að millidekkslúgumar náðu engan
veginn út í síðumar þegar þeim var firað
niður í botn. I yngri skipunum var hægt
að hafa millidekkið í 2 hæðum og fíra
svo lúgunum alveg niður í botn. Síðan
334 Heima er bezt