Heima er bezt - 01.08.2009, Síða 76

og komu með þær til pabba. Þótti Guðmundi mikið til þess
koma kvað hundamir hlýddu vel öllum skipunum hans.
I einni beygjunni og brekkunni á Reynivallahálsi, fauk
hatturinn af pabba í einni vindkviðunni og hafnaði í læk
sem þarna var. Tók þá móðir mín hattinn í sína vörslu.
Morguninn eftir, gaf á að líta í Þormóðsdal, hálfhmndir
veggir, stór og smá göt á þeirri einu byggingu sem nothæf
var, en það var hlaðan. Að vísu var fjósið uppistandandi
en þangað datt engum í hug að fara með sængurföt eða
annað dót, heldur ekki í kofaskrifli sem hafði verið notað
fyrir fjárhús. Allt annað var í rúst.
Móðir mín sagði mér síðar að klukkan hefði verið orðinn
rúmlega fjögur um nóttina er komið var á leiðarenda að
Þormóðsdal, sem sagt 34 klukkustundum eftir að farið var
frá Sauðafelli.
Fóm nú í hönd miklar annir við að lagfæra byggingar og
reisa íbúðarhús á steyptum kjallara, og allt hafðist það.
Skrifað í apríl 2009.
Það skal tekið fram að þeir feðgar Guðmundur og Asmundur
héldu strax til síns heima í Reykjavík.
Herinn borgar fyrir sig
Það var haustið 1942 í sláturtíðinni (dagurinn og mánuðurinn
er gleymdur) að sá atburður sem hér er færður í letur,
gerðist. Þá bjó í Þormóðsdal í Mosfellssveit faðir minn
Guðmundur Pálmi Asmundsson bóndi með fjölskildu sinni.
Hafði hann þá um daginn staðið að heimaslátrun á lömbum
auk fullorðnu fé. Leið dagurinn þannig í sláturstússi og
langt fram á kvöld. Um klukkan hálfellefu um kvöldið
var eftir að flá og gera að 4 skrokkum. Fimmti og síðasti
skrokkurinn var að klárast í aðgerð. Vom skrokkamir sóttir
út á pall en gert að í kjallaranum. Er hér var komið sögu
var komið slíkt myrkur að saman rann jörð og himinn í
eitt allsherjar svartmætti svo að ekki sást á hönd sér. Sáu
menn þá hvar bíll var á ferð upp með Seljadalsá og stefndi
Til sölu
eldri árgangar af Heima er bezt
Innbundið HEB,
2 árgangar í bók: 1961 - 1982.
Innbundið Bókaskrá HEB:
1969 - 1983.
Lausir árgangar,
innpakkaðir: 1983 - 1999.
Upplýsingar í síma
567-2430 eða 862-2430.
Sigríður Hjartardóttir.
á heimreiðina að Þormóðsdal, en í heimreiðinni var slíkt
foræði að hestar bratust um á kvið einmitt þar sem hliðið
á girðingunni var. Þar var líka stórgrýti á stangli í gumsinu
sem ekki sást.
Ók bíllin óhikað í foræðið og heyrðist mikill skellur er
bíllin hafnaði á steini og um leið orðinn fastur, sestur á
grindina. Heyrðist ekkert lengi vel nema vélarhljóð og
eitthvert ógreinilegt muldur.
Kom nú faðir minn út úr kjallaranum og kallaði á íslensku
og spurði hver væri þar á ferð, Ekkert svar kom. Þá kallaði
hann á ensku, en ekki kom neitt svar þá heldur.
Litlu síðar fór að heyrast í mönnum. Var þar talað á ensku.
Eftir mikið muldur, stunur og brölt staulast ferðalangarnir
heim götuna með vasaljós í hendi.
Þegar heim var komið upplýstist að ferðinni var heitið í
offíserakampinn við Hafravatn í landi Ulfarsfells og höfðu
þeir tekið rangan afleggjara við Seljadalsá, í stað þess að
fara beint. Sögðust þeir vera að koma frá kampinum við
Lögberg. Bauðst faðir minn til þess að fylgja þeim í kampinn
undir Hamrahlíðinni við gömlu lögréttu Mosfellinga, sem
nú er aflögð fyrir löngu.
Var nú steinolía sett á fjósluktina til að lýsa þeim með,
og svo lagt í hann. Gekk ferðin svona og svona, þeir vora
eins og blindir kettlingar, hrasandi og dettandi þrátt fyrir
ljósið af luktinni.
Skömmu eftir að lagt var af stað bauðst pabbi til að bera
rifflana þeirra og annan búnað en því var neitað ákveðið.
Við fyrstu varðstöð undir Hamrahlíðinni skildi pabbi við
þá og hélt heimleiðis. Var hann margfalt fljótari til baka og
var nú gengið frá þeim skrokkum sem eftir vom, er þetta
bar að höndum.
Leið svo einn dagur þar sem jeppinn sat í heimreiðinni
eins og illa gerður hlutur. Að morgni þess næsta, um
hádegisbil, kom hersing mikil upp með Seljadalsá, þriggja
öxla bílar með spilum, tveggja öxla bílar og mannskapur á
palli ásamt jeppum og yfirmanna bílum, samtals 8 stykki.
Var spiltrukknum strax plantað við jeppann í svaðinu en
mannskapurinn skipaði sér í fylkingu og marseraði yfir
svaðið beggja vegna við þann fasta. Heim á hlaðið bám
dátamir á milli sín 8 kassa af niðursoðnum mat. Voru þeir
settir þar í 2 stæður og gaf nú heldur betur á að líta.
Þama voru þeir komnir mennimir, sem pabbi lóðsaði
um kvöldið. Einnig var þarna æðsti yfirmaður heraflans á
íslandi, í öllu sínu veldi. Það kom í ljós þegar hann hneppti
frá sér frakkanum. Kvaðst hann vera kominn með smá
þakklætisvott fyrir aðstoðina um kvöldið í myrkrinu.
Aftók pabbi með öllu að taka við borgun, sagði að slíkt
tíðkaðist ekki á íslandi, þó einhverjum væri gerður greiði.
Lagði hershöfðinginn þunga áherslu á það að pabbi réði
hvað hann gerði við kassana, en þeir yrðu skildir eftir. Um
leið gaf hann skipun um brottför og marseraði nú fylkingin
sömu leið til baka, og tóku jeppann með sér.
Það þótti ótækt að láta innihaldið í kössunum skemmast,
svo þeir vom hirtir.
Þetta atvik segir okkur æði margt í mannlegum sam-
skiptum. ggg
364 Heima er bezt