Heima er bezt - 01.08.2009, Síða 79

Og um kvöldið þegar við sátum í eldhúsinu yfir kaffibolla,
þá var hún alltaf að lofa mér að heyra vísur eftir sig. Ég var
alveg í sjöunda himni yfir þessari skemmtun, því mér hefur
alltaf þótt gaman að vísnakveðskap. Svo þegar hún er búinn
að tæma sinn sjóð að sinni, þá segir hún allt í einu:
,Átt þú ekkert til þess að sýna mér?“ „Ég!“ hváði ég, „ég
á ekkert, hvemig dettur þér það í hug?“ „Jasegir hún, „ég
þekkti nú hann pabba þinn, sem orti talsvert, svo þetta gat nú
svo sem verið.“
Ég ætlaði í fyrstu ekkert að gera með þetta, en svo fór að ég
næ í handritið af sögunni minni um Hauk lækni og sýni henni
það. Hún grípur það tveimur höndum og bytjar strax að lesa.
Svo vill hún endilega fá að fara með það og sýna einhveijum
útgefanda, því hún þekki marga i þeirri stétt. Ég gaf henni leyfi
til þess á endanum, þó ég segði henni að það hefði áreiðanlega
enginn áhuga á þessu.“
En þama skjátlaðist Ingibjörgu rækilega, því sögur hennar
áttu effir að njóta mikilla vinsælda í marga áratugi og em enn
lesnar mikið.
Síðan hafði Rannveig líka samband við Sigurð O. Bjömsson
forstjóra Bókaforlags Odds Bjömssonar á Akureyri og þáverandi
útgefanda Heima er bezt, sem tók málinu vel og birti fyrstu söguna
sem eftir hana kom í því riti, og var það árið 1958. Hét sú saga
Sýslumannssonurinn. Framhaldssögumar eftir hana í Heima er
bezt áttu svo eftir að verða 12 alls, sú síðasta frumsamda birtist
árið 2003 og heitir Jensen skipstjóri. Það reyndist vera hennar
síðasta stóra saga, ef svo má að orði komast, og sagðist henni
svo frá um það í fyrrgreindu samtali okkar:
„Eg er reyndar hætt að skrifa að mestu núna og ég hygg að
ein mín síðasta ef ekki alsíðasta saga hafi nú birst í Heima er
bezt. En þetta er mér engu að síður svo mikil ástríða að ég er
oft með pennann á lofti og að skrifa ýmislegt smærra, mér til
dægradvalar. Höndin er orðin stirð, sem á pennanum heldur, en
það er mikil vinna sem liggur að baki hverri sögu. Ég hefjafnan
þann háttinn á að skrifa fyrst uppkast, síðan hreinskrifa ég einu
sinni, og skrifa það svo upp aftur í þriðja sinn. Og nú finnst mér
þetta orðið of mikið í fang að færast og hef lagt þennan þátt í
lífí mínu að mestu á hilluna.
Og þegar ég horfí tilbaka og hugsa um alla þá vinnu sem að
baki liggur þessum sögum mínum, þá verður mér á að velta
fyrir mér, hvenær ég hafi eiginlega haft tíma til þess að gera
þetta. Hvemig gat ég komið öllu þessu í verk? Ég var að athuga
það fyrir nokkru síðan hvað þetta væri orðið mikið og líklega
em sögumar mínar orðnar eitthvað um eða yfir þrjátíu talsins,
fyrir utan einstöku smásögur, sem ég hef skrifað.
Vísur og ljóð hef ég líka gert nokkuð af að yrkja, þó ekki hafi
ýkja mikið af því efni birst opinberlega.“
Og handritin hennar Ingibjargar vora alveg sérstök, svo
vandaður var frágangur þeirra. Þau vora að sjálfsögðu öll
handskrifuð, og yfírleitt með sjálfblekungi. Hún hafði mjög
fallega og auðlesna rithönd svo aldrei var neinn hindran í að
lesa þau. og á svo réttu máli að nánast aldrei þurfti að leiðrétta
einn einasta stafkrók í þeim, eða hnika til nokkru orði. Svo
vandaður var alla tíð frágangur hennar á handritum sínum. Og
ekki var eyðsluseminni fyrir að fara hvað pappírinn varðaði.
Fyrsta semingin á hverju blaði byijaði alltaf alveg út i hægri
kanti blaðsins í efstu línu og neðsta línan var skrifúð alveg á
enda blaðsins, svo sem hægt var. Og allt var mjög snyrtilegt
og varla nokkra leiðréttingu að sjá.
Eiginmaður Ingibjargar hét, eins og fyir segir, Óskar Júlíusson,
og giftu þau sig 30. nóvember 1946. Óskar lést 5. desember
árið 1990.
Þau eignuðust tvö böm og ólu einnig upp tvo dóttursyni sína.
Böm þeirra heita Magnea Ósk og Jóhann Grétar. Dóttursynimir
Óskar Guðjón og Gissur Hans.
Eins og fyrr greinir unni Ingibjörg mjög sínum æskuslóðum
og orti stundum ljóð um þær. Það fer vel á því að enda þessi
kveðjuorð til hennar með 4 erindum úr ljóði hennar Heimþrá,
sem er um æskuslóðir hennar á Kálfshamarsnesi, en þar segir
hún m.a.:
Hér átti égforóum mín jyrstu sporín,
fyrsta Ijóöió á vör.
Hér lifði ég bernskunnar brosin og tárin,
hér blessuðustfátœkleg kjör.
Hérþekkti égfyrsthve Guð ergóóur,
súgjöfin var allra best
Hér dreymdi migfegursta drauminn um lífið
hér dýrust vargleðin og mest.
Hér vildi ég mega að síðustu sofna,
í sátt og friði við allt.
Gleyma öllu er hugann hrelldi,
þó heimur andaði kalt.
Eg vildi að hinsta líksöngslagið,
léki mér báran þín,
Víkin mín kœr, sem við klettana forðum,
kvað hér vögguljóð múu
Hér vildi ég hvíla vígðþinni moldu,
vorfagra Nesið mitt.
Mig hefur fóstrað fegursta skeiðið,
friðsœla skautió þitt
Þótt mér auðnaðist aðeins að njóta,
œskunnar björtu hér,
aldrei með rótum upp verð ég slitin,
á œvinni úr faðmi þér.
Nóttin er liðin, nú Ut ég daginn,
Ijóma um fiöll og sund,
sólin er risin og sveitina faðmar
og sindrar á döggvotri grund.
En ég hlýt að kveðja og hverfa á brautu,
í kyrrðinni morgunsins hljótt,
þvt ég var ifórum á vœngjum míns hugar,
að vaka hér eina nótt
Við kveðjum Ingibjörgu Sigurðardóttur með söknuð í huga, um
leið og við þökkum henni langa, trygga og farsæla samferð. Saga
tímaritsins Heima er bezt hefði orði fátæklegri án hennar.
Guðjón Baldvinsson.
Heima er bezt 367