Heima er bezt - 01.08.2009, Síða 91

„Ertu kannski nýbyjjuð að vinna héma ?“ spurði hann.
Hún sagðist vera búin að vera þama í þrjár vikur.
„Sjáumst fljótlega“, sagði hann brosandi og hvarf burtu
með körfúna fulla af dósum og pakkamat.
„Rosalega var hann sætur þessi“, sagði Rósa sem komið
hafði aðvífandi úr kjötinu. „Ég gæfí sál mína og hjarta fyrir
að fá að tala við hann í fimm mínútur.“
Asdís sagðist aldrei hafa séð hann áður. „Mér fmnst hann
hommalegur“, sagði Ingi sem hafði komið röltandi á eftir
Rósu. „Þú ert bara öfúndsjúkur", sagði Rósa snúðug, hraðaði
sér inn fyrir kjötborðið og fór að afgreiða fína pelsklædda frú.
Ingi stóð eftir hjá Asdísi og sagði: „Ég held að þessi kona
sem Rósa er að afgreiða sé mamma gaursins. Gaurinn heitir
Stefán. Þetta er víst flugríkt lið.“
„Mér er svo sem alveg sama hver er mamma hans“, sagði
Asdís og kepptist við verk sitt, henni var lítið um nærvem
Inga gefið og hafði fundið undanfarið að hann hafði mikinn
áhuga á að kynnast henni.
„Viltu koma með mér í bíó í kvöld?“ sagði Ingi
skyndilega.
„Ég hef ekki tíma til þess, þarf að fara beint héðan upp í
skóla og vera þar í allt kvöld.“
„Hvaó ertu að gera á laugardagskvöldið?“
Hún losnaði við að svara þessu því Láms kollegi hans úr
kjötinu kom og sagði: „Heyrðu góði, þú áttir að vera byijaður
að saga súpukjötið. Það er allt að verða tómt.“
„Tala við þig á eftir, Asdís“, sagði Ingi um leið og hann
snaraðist í áttina að kjötinu.
Asdís sá að ungi maðurinn sem spurt haíði um gæludýrafóðrið
var kominn að einum kassanum og konan í pelsinum stóð hjá
honum. Þau gengu út saman. Hann ýtti á undan sér kúftúllri
körfú af vömm.
Asdís fann fyrir spennufiðringi í maganum: Skyldi hann
koma á morgun og tala við hana aftur? Eitthvað í fasi hans hafði
gefíð til kynna að hann vissi vel hvar hunda og kattamaturinn
var geymdur. Það var eins og hann hefði fundið sér tylliástæðu
til að ávarpa hana.
Hún kom aðeins of seint í tíma eins og ávallt á íostudögum.
„Mikið að gera í dag?“ spurði kennarinn, roskinn maður með
stóran skalla og horfði á hana yfír dökk homspangagleraugun.
Hann vænti ekki svars og kærði sig ekki um það, sneri sér að
töflunni og hélt áffam að útskýra prósentureikning.
Asdís settist hljóð í sæti sitt, við hliðina á miðaldra konu.
Flestir í bekknum voru miklu eldri en Ásdís, fólk sem var
hingað komið til að ritja upp sitt gamla gagnífæðanám. Hún
hafði ákveðið að vera í þessum skóla ífam að jólum en fara í
fjölbrautaskóla eftir áramót.
Þegar hún gekk út úr skólahúsinu síðar um kvöldið var
kallað á eftir henni:
„Mikið að maður fínnur þig. Leyfðu mér að keyra þig
heim.“
Þetta var Pálmi sem kallaði út um glugga á hvítum skutbíl
merktum fyrirtæki.
„Af hverju forðastu mig?“ spurði hann þegar hún var sest
upp í bílinn. Hún sagðist ekki vera að forðast hann, hefði bara
svo mikið að gera í skólanum. Hún var sjálffi sér reið yfir
afsökunartóninum í röddinni.
Hann leit hvasst á hana og sagði: „Það er ekki eins og við
höfum verið trúlofuð þó að við svæfúm saman í eitt skipti. Ég
get bara ekki skilið þessa óskaplegu fylu í þér þó ég dansaði
aðeins við Bimu á ballinu í sumar.“
Ásdís dauðsá eftir að hafa þegið farið. „Hvar er Bima núna?“
spurði hún.
„Hún er í einhverju fjandans MR-partíi. Bima verður stúdent
í vor.“ Hann horfði á hana brosandi og spurði: „Finnst þér ekki
gaman að keyra Laugaveginn?“ Hún gat ekki neitað því.
„Eigum við aðeins að rúnta um í miðbænum?“ spurði hann,
bætti síðan við: „Það væri gaman að sjá upplitið á Bimu ef hún
væri þar á randi og sæi að ég væri með stelpu í bílnum.“
Ásdís sagðist þurfa að vinna daginn eftir og bað hann að
hleypa sér út í Bankastrætinu. Hún vildi fyrir alla muni losna
við að tala meira við hann, fannst hann niðurlægja sig með því
að ætla að nota hana til að reyna á afbrýðisemi Bimu.
„Ég keyri þig heim til þín eins og ég bauð þér“, sagði hann
og ók þegjandi á áfangastað.
Þegar Pálmi stöðvaði bílinn við garðshliðið komu Gulla og
Diddi niður stíginn og leiddust. „Sjáðu ffænku þína“, sagði
Pálmi sposkur, „ég held að það sé heldur meira líf í henni
en þér.“
Diddi og Gulla komu upp að bílnum í sama mund og Ásdís
opnaði dymar og kvaddi Pálma hraðmælt.
„Nei, sko, sú stutta strax búin að ná sér í strák“, sagði
Diddi.
Ásdís svaraði honum ekki en flýtti sér inn í hús. Um leið
og hún opnaði útidymar leit hún við og sá að Diddi og Gulla
stóðu áffam á tali við Pálma.
Hún óskaði þess að hann hefði ekki tekið upp á því að sitja
fyrir henni við skólann, líklega héldi hann því áffam ef hann
yrði ósáttur við Bimu. Um eitt var hún viss: Hún ætlaði ekki
að verða nein varaskeifa. Osjálffátt bar hún saman í huganum
Pálma og Stefán, manninn sem hún hafði hitt í markaðnum.
Henni fundust þeir í senn líkir og ólíkir.
Um nóttina dreymdi hana að hún hefði misst af strætó og
væri orðin of sein í vinnuna. Þá kom bíll sem var eins og bíllinn
sem Pálmi hafði verið á nema stafimir á honum vom rauðir en
ekki bláir. Bíllinn ók upp að henni, hægði á ferðinni og lötraði
samsíða henni. Stefán sat undir stýri og við hlið hans sat Pála,
kassadaman úr markaðnum. Ásdísi fannst að þau væm að tala
um sig og að Pála vildi ekki að þau tækju hana með.
Við þetta vaknaði hún. Uti var komið norðanrok og kuldi.
5
Hún sá hann ekki fyrr en á þriðjudeginum. Þá stóð hann
allt í einu við hliðina á henni þar sem hún var að hamast
við að raða niðursuðuvörum í hillur. Hann horfði á hana
sínum brúnu augum, brosti og sagði: „Hvað gerir ungfrúin
á kvöldin?“
Fát kom á Ásdísi, henni vafðist tunga um tönn og áður
en hún náði að svara sagði hann: „Kannski harðtrúlofuð og
farin að búa?“
Heima er bezt 379