Læknaneminn - 01.12.1962, Qupperneq 20

20
LÆKNANEMINN
ar og fljótlegt og auðvelt að finna
þær réttu. En allt samanlagt var
þetta talsvert hafurtask, og dró
hjúkrunarkonan þetta allt með sér
á sérstökum vagni. Að loknum
stofugangi var drukkið kaffi á
hverri deild, en að því búnu var
stuttur konferens haldinn hjá
röntgenlækninum og voru þar
rædd vandasöm tilfelli og ákveðn-
ar aðgerðir morgundagsins. Þegar
þessu var lokið, var kl. venjulega
farin að nálgast 10,30, en þá byrj-
aði starf læknanna niðri í ,,am-
bulatoriinu", en í sambandi við
spítalann er rekin geysi-u.mfangS'
mikil ambulant therapy á bækl-
uðu fólki. Þar hafði hver læknir
til umráða sína hjúkrunarkonu og
sekreter, og var snilld að sjá hvað
allt var vel búið í hendurnar á
þeim. Hjúkrunarkonan sá um að
kalla sjúklingana inn í réttri röð
og hafði alla journala og röntgen-
myndir á takteinum, en sekreter-
inn vélritaði í journalinn jafnharð-
an skoðun læknisins og leiðbein-
ingar um meðferð. Vinnutími
þarna var oftast um 2V>—3 klst.,
og var ótrúlegt hvað vel vannst
á þeim tíma. Þarna fékk ég gott
tækifæri til þess að kynnast skoð-
un sjúklinga, svo og röntgen-
mynda. Auk þess fékkst þarna
nokkur nasasjón af ortopediskri
meðferð, ekki sízt spelkum ýmis-
konar, gervilimum og skótaui. I
sambandi við spítalann starfaði
stórt verkstæði við smíði þess-
ara síðasttöldu hluta, og voru oft
tilkallaðir sérfræðingar í þeirri
grein til að ræða slíka meðferð.
Þarna í ambulatoriinu fannst mér
ég læra mest af praktiskum hlut-
um, þótt oft fyndi ég illa til þess,
að mig vantaði undirstöðu til þess
að fylgjast nægilega vel með ýmsu,
sem þarna skeði. En það hjálpaði
mikið að sá læknir sem ég hélt
mér hvað mest að, dr. Adorjan, var
óþreytandi að fræða mig og leið-
beina.
Orsökin til þessarar sérstöku
vinnuskipunar er sú, að deild II
notar skurðstofurnar þann daginn.
sem læknar I. deildar vinna í
ambulatoríinu og svo öfugt.
Hér á undan hef ég nú talið
þau störf, sem ætlast var til að
ég fylgdist með, en eftir kl. 1—2 á
daginn gat ég algjörlega ráðið
mér sjálfur. Mér var frjálst að
stúdera journala og fylgjast með
kandidat á vaktinni, en journala
var ekki ætlazt til að ég tæki.
Kandidatar á öllum spítalanum
voru 5 (2 á deild I og 3 á deild ID
og tóku þeir því aðeins 6 vaktir á
mánuði, en höfðu þá allan spítal-
ann á sinni könnu. Ekki virtist
mér þeir hafa tiltakanlega mikið
að gera. Helzt var nokkuð kvabb í
sambandi við slysastofu, sem
starfaði við spítalann (þó ekkert
frekar fyrir ortopedisk tilfelli).
Akut tilfelli voru yfirleitt ekki
tekin inn, og sjaldnast voru mikið
veikir sjúklingar á spítalanum, t.
d. dó enginn mér vitanlega á I.
deild meðan ég var þar. Starfs-
skilyrði kandidata voru afbragðs-
góð, m.a. höfðu þeir sekreter til
þess að snúast í kringum sig.
Journalaskriftir voru ekki tíma-
frekar, þótt suma dagana kæmu
margir inn. Journalar voru mjög
stuttir, enda höfðu flestir sjúkl.
áður verið til skoðunar eða með-
ferðar í ambulatoríinu, og hafði
þar verið skárð flest í samband'
við þeirra sjúkdóm. Óþarf mun að
geta þess, að laboratrísur önnuð-
ust öll rannsóknarstofustörf. Á
skurðstofunni vann kandidat alveg
hliðstætt því sem tíðkast hér á IV
deild, en í ambulatoríinu starfaði
hann hins vegar sjálfstætt, en
leitaði vitaskuld til sér lærðari