Læknaneminn - 01.12.1962, Blaðsíða 37

LÆKNANEMINN
37
Material til líkskurðar
Ætli við getum ekki sem næst
öll verið á einu máii um það, að
anatomían sé ákaflega mikilvæg
námsgrein ? Ekkert okkar getur
vænzt þess í fullri alvöru að kom-
azt frá okkar kæra námi án þess
að vita hið helzta um byggingu
mannslíkamans. Þannig gæti það
t. d. reynzt æði tafsamt að fara
inn eftir appendix vinstra megin
í abdomen jafnvel uppi undir
diafragma og alveg ótækt að fara
með þá kompásskekkju í gröfina,
að processi spinosi columnae
vertebrales snúi svo, að í beinni
snertingu séu við innýflin. Sum
okkar myndu jafnvel halda því
fram, að anatómían væri það, sem
á víðfeðmu máli heitir interessant,
en fjandinn hafi það, þau okkar
hljóta að vera fá, sem iesa hana
full af áfergju með kitl í hverj-
um nervus, hypertensiv af spenn-
ingi (próflestur undanskilinn) og
vart vatni haldandi í spreng les-
andi, hvort einhver nervusinn fer
lateralt við þetta eða medialt við
hitt, nái foramen þar eða foramen
hér og hvernig yfirleitt og hvar
hans flakk enda fær — svo eitt-
hvað sé nefnt. Nei —• sennilega
lesa flestir anatomíuna í skamm-
degisskapi, EEG yrði líklegast
mjög atypiskt o.s.frv. o.s.frv.
Nú skyldi enginn halda, að
þessum alvarlegu þenkingum um
anatómíuna skjóti upp hjá mér
vegna þess, að ég hafi rekið mig
á það í gær eða fyrradag, að ég
væri búinn að snargleyma því,
sem ég kunni svo vel fyrir ana-
tomíuprófið í þann tíð. Nei — nei.
Sannleikurinn er sá, að ramminn
að allri þessari voðalegu anda-
gift er hreinlega stolinn frá ein-
um írskum frænda okkar og þján-
ingabróður í námi. Sá hinn sami
er þeirrar skoðunar, að allmikl-
ir sjarmar hafi stafað af ana-
tomíunáminu fyrir svona sirka
tvöhundruð árum og færir fyrir
því þau rök, sem fram koma hér
á eftir. írinn segir nefnilega, að
á þeim gömlu og góðu dögum
hafi mikið verið lagt uppúr lík-
skurði í sambandi við anatomíu-
námið. Vafalítið hefur þar tvennt
komið til, þ.e.a.s. lærifeðrunum
hefur þótt einsýnt, að betur myndi
anatómían innprentast stúdentun-
um, er þeir hefðu hana svo ljós-
lifandi (dauða — réttara sagt)
fyrir sér jafnframt því, sem nám-
ið yrði þeim léttara og fýsilegra.
I annan stað var svo það, að á
þessum tíma var hin anatómíska
þekking hvergi nærri eins full-
komin og nú er, enda höfðu þá
hvorki Gray né Steffensen eða
þeir menn aðrir, er þekkja hvert
skúmaskot mannslíkamans einsog
stofupallinn heima, litið ljós bessa
heims. Því mun lærifeðrunum
sjálfum hafa þótt sem einnig þeim
væri nokkur þörf á materiali til
líkskurðar.
—o—
Og þá komum við að þessu
eilífðarpróblemi um materíalið.
Við vitum svosem öll, að skrifað
stendur í kennsluskránni, að Steff-
ensen hafi æfingar í líkskurði með
stúdentum, þegar verkefni fást.
Skorturinn á materiali er ekki nýr
af nálinni; okkar ágæti íri, sem