Læknaneminn - 01.11.1969, Qupperneq 40

36
LÆKNANEMINN
ÁRNI BJÖRNSSON, læknir:
Hugleiðingar
um lœknanám og framhaldsnám
í lœknisfrœði
Fyrir nm það bil tveimur árum
hélt höfundur þessarar greinar er-
indi í Félagi læknanema um sama
efni og þá fyrir boð á árshátíð fé-
lagsins það ár. Hér með er þakkað
fyrir það.
Þá nýlega höfðu læknar staðið
í harðri kjarabaráttu og farið af
hólmi með allgóðan sigur. Sigur,
sem sumum gætnari mönnum inn-
an stéttarinnar fannst keyptur
á kostnað virðingar hennar. Þó
varð enginn til að afsala sér ábat-
anum. 1 þessu sambandi er vert að
benda á, að virðing stéttar er all-
teygjanlegt hugtak og fer að öðru
jöfnu, að minnsta kosti í nútíma-
þjóðfélagi, eftir veraldargengi án
tillits til þess, hvernig það er til
orðið. Ósagt skal látið hver virð-
ing íslenzkrar læknastéttar, fræði-
leg og veraldleg, kann að hafa ver-
ið fyrir þessi átök. Hitt er víst, að
nú er að jafnaði leitað til lækna-
samtakanna, ef ráða þarf fram úr
vanda í heilbrigðismálum. Einnig
er greinilegt, að almenningur horf-
ir ekki síður til læknastéttarinnar
en heilbrigðisyfirvalda um skipu-
lagningu íslenzkrar heilbrigðis-
þjónustu. Þá er rétt að geta þess,
að læknar munu víðast hvar vera
með hæstu skattgreiðendum. Slíkt
var, að minnsta kosti áður fyrr,
fremur talið auka hróður manna
en hitt.
Fyrmefnt erindi einkenndist af
mildlli bjartsýni. Nú skyldi stefnt
fram á við til aukinnar faglegrar
þekkingar og bætts skipulags í
heilbrigðismálum, jafnt á sjúkra-
húsum sem um hina dreifðu byggð
landsins. Hinn efnahagslegi grunn-
ur var múraður og tilbúinn til að
timbra á honum háa höll starfs-
legrar og fræðilegrar fullkomnun-
ar. En traustir skulu hornsteinar
hárra sala, - en hornsteinar ís-
lenzks efnahagslífs reyndust holir
og auk þess lagðir á sand.
Á þeim árum, sem liðin eru sið-
an erindið var flutt, hafa launa-
kjör lækna hérlendis rýrnað um
40-50%, og hlutfallið milli þeirra
og launakjara stéttarbræðranna
erlendis hefir aftur færzt í það
horf, sem var fyrir launahækkun-
ina. Þó hefir sú kjaraskerðing, sem
almennt hefir orðið á Islandi á
þessum árum, ekki komið jafn hart
niður á læknum og f jölda annarra
þegna þjóðfélagsins. Efnahagsleg
afkoma lækna má því teljast sæmi-
leg, enda bendir aðsóknin að
Læknadeild Háskóla íslands til
þess, að í því starfi vænti menn
sér einna traustastrar framtíðar
af þeim störfum, sem Háskólinn
býr stúdenta undir.
I skipulagsmálum hefur nokkuð
áunnizt en þó ber ekki að leyna
því, að bjartsýni höfundar um