Læknaneminn - 01.11.1969, Qupperneq 51

LÆKNANEMINN
1,3
kvæmilega hljóta að skapast af
smæð deildarinnar.
Á þett'i hefir meðal annars ver-
ið bent í ályktun frá síðasta aðal-
fundi L.í. í sumar, og undirstrikar
sú ályktun það, að læknasamtökin
eiga engan þátt í áætlaðri tak-
mörkun um aðgang stúdenta í
læknadeild. Mætti þó ætla, að þar
kreppti skórinn fyrst.
Meðan heilir landshluta^ eru
læknislausir og meðan skörð eru
í sérfræðingahópnum, ríkir lækna-
skortur hér á landi. Sá skortur
verður áfram til staðar, þó að upp-
fylltar verði þær lágmarkskröfur,
sem við gerum í dag um þjónustu.
Þegar að því kemur, að þörfin
mettast hér á landi, er ennþá
læknaskortur meiri og minni um
allan heim.
Háskólamenntuðum mönnum ís-
lenzkum hefir verið legið á hálsi
fyrir að setjast að erlendis og
flytja úr landi þá þekkingu, sem
þeir hafa aflað sér hér á kostnað
hins almenna skattborgara. Hitt
gleymist gjarnan, að hér er að-
eins unnt að afla sér hluta þeirr-
ar menntunar, sem nauðsynleg er
til þess, að hérlend læknisþjónusta
standist samanburð við það, sem
krafizt er hjá þjóðum á svipuðu
menningarstigi. Framhaldsmennt-
unina höfum við orðið og verðum
enn að verulegu leyti að sækja til
annarra. Þar sem sú menntun tek-
ur oft allmörg ár. er ekki óeðlilegt,
að einhverjir verði innlyksa þar,
sem hennar er aflað.
Einnig er rétt að hafa í huga,
að í landi með aðeins 200 þús.
íbúa, hljóta tækifæri til starfs-
þjálfunar að vera mjög takmörk-
uð, að minnsta kosti á þrengri sér-
sviðum. Það er því beinlínis æski-
legt, að læknar fái þjálfun í starfi
um lengri eða skemmri tíma, þar,
sem verkefni eru næg.
Væri ekki hugsanlegt, að íslend-
ingar tækju höndum saman við hin
Norðurlöndin um rekstur sjúkra-
húss eða sjúkrahúsa í vanþróuð-
um löndum? Mætti það verða vísir
að því, að við hæfum útflutning á
því, sem vanþróaðar þjóðir van-
hagar mest um næst mat, en það
er þekking.
Nú munu einhverjir vilja spyrja:
Þegar ég nú ekki hefi fengið svar
við því, hvaða sérgrein ég á að
velja mér, er þá ef til vill hægt að
fá svar við því, hvert ég á að fara
til þess að afla mér framhalds-
menntunar í læknisfræði?
Eins og sagt hefir verið hér á
undan, mun verða gert ráð fyrir
því í hinni nýju sérfræðireglugerð,
að sérfræðiviðurkenning frá Norð-
urlöndum, Englandi og Bandaríkj-
um Norður-Ameríku muni verða
tekin gild hér á landi. Virðist því
liggja beinast við, að læknar afli
sér framhaldsmenntunar í löndum
þessum. Það mun einnig vera hag-
kvæmast út frá því sjónarmiði, að
flestir íslenzkir stúdentar hafa
lært ensku og eitthvert Norður-
landamálanna það vel í mennta-
skóla, að þeir eiga ekki í veruleg-
um örðugleikum með að láta skilja
sig og skilja aðra.
Á Norðurlöndum er sá tími, sem
þarf til að hljóta sérfræðiviður-
kenningu, stytztur í Finnlandi,
u.þ.b. f jögur ár, en þar er nú kraf-
izt sérfræðiprófs og þykir gefast
vel. I Svíþjóð er námstími til sér-
fræðiviðurkenningar 4-4 Y> ár og
prófs ekki krafizt, en bæði í Noregi
og Danmörku er tíminn yfirleitt
allmiklu lengri og í einstaka grein-
um allt að 7 árum.
Sá, sem ætlar sér að hljóta sér-
fræðiviðurkenningu í Bretlandi,
þarf fyrst, að minnsta kosti í
stærri sérgreinum, eins og lyf-
læknis- og handlæknisfræði og