Læknaneminn - 01.11.1969, Side 52

LÆKNANEMINN
u
greinum út frá þeim, að taka svo-
kallað „fellowship" próf, sem raun-
verulega þýðir að taka læknispróf
að nýju, og hafa aðeins örfáir Is-
lendingar gengið gegnum þá eld-
raun. Á hinn bóginn er hægt að
fá undirlæknisstöður á sjúkrahús-
um í Bretlandi, og mundi starfs-
tími í slíkum stöðum verða viður-
kenndur til sérfræðiviðurkenning-
ar hér á landi. Stöður þessar eru
yfirleitt illa launaðar og vaktaálag
mikið, en undirlæknum er að jafn-
aði veitt góð kennsía, og einhver
starfstími á brezkum sjúkrahúsum
er mjög mikils virði þeim, sem
vilja afla sér staðgóðrar þekking-
ar.
Höfundur er ekki nógu vel kunn-
ugur aðstöðu til sérfræðináms í
Bandaríkjum Norður-Ameríku til
þess að geta gefið um það tæm-
andi upplýsingar. Allar háskóla-
stofnanir eða kennslustofnanir
þar munu hafa ákveðna námsáætl-
un fyrir hverja sérgrein. Það er
mikið metnaðarmál hverrar slíkr-
ar stofnunar að útskrifa vel mennt-
aða lækna, enda mun sérfræðinám
á góðum stofnunum í Bandaríkj-
unum vera eitthvert það bezta, sem
völ er á.
Rétt er að benda á, að ekki er
þörf á, og jafnvel ekki æskilegt,
að læknar bindi sig við eina stofn-
un eða eitt land, ef þeir vilja afla
sér staðgóðrar menntunar. Það að
ganga milli stofnana og ferðast
milli landa, eykur víðsýni og kenn-
ir gagnrýni á eigin verk og ann-
arra. Sjálfsgagnrýni og víðsýni eru
nauðsynlegir eiginleikar fyrir
þann, sem starfa á í litlu þjóðfé-
lagi þar sem sjálfsagður árangur
eða algeng mistök geta leitt til tak-
markalausrar persónudýrkunar
eða algjörrar fordæmingar.
Helztu heimililir:
Gerher, A. World Medical Journal. 1, 16.
1969.
Sabiston, D. Surgery. 1, 66. 1969.
Symposium on Surg'ical Education. The
American Journal of Surgery. Júlí,
1965.
Santos. J. C. D. Gazetta Sanitaria. Vol.
XVII, no. 3-4, 1968.
Valdimarsson, H. Læknablaðið des. 1968.
Den fremtidiga utbildningen av medi-
cinska specialister och forskere i
Norden. Rapport frán den andra
undervisningsmötet í Göteborg. 7—
9, okt. 1966.
Læknirinn hafði verið beðinn að líta á Albert gamla. Þegar hann kom
til hans, var sá gamli sitjandi í rúminu og var að troða Raleigh píputóbaki
upp í nef sér.
Læknirinn lét sem hann sæi ekkert undarlegt og sagði: „Dóttir þín bað
mig að líta inn, ef ég ætti leið hjá. Nú . . . hvað er það, sem ég get gert fyrir
þig?“
„Til að byrja með,“ sagði Albert gamli, skjálfraddaður og mjóróma, og
tróð meiru af tóbaki upp í nefið, ,,þá gætirðu gefið mér eld.“