Ferðir - 01.06.1993, Blaðsíða 13

F E R Ð 1 R
13
borgarinnar. Var hún skásneidd meðfram hlið borgarinnar sem er þver-
hníptur hamraveggur. Þarna var áðurnefnd nælonlína tekin fram og þrír
fremstu menn bundnir í hana en aðrir röðuðu sér á hana líkt og leikskóla-
börn á ferð með fóstrum. Fremstu menn sporuðu skaflinn, sem var all-
brattur, meðan þeir síðari fetuðu í slóðina. Vindur jókst eftir því sem ofar
dró og kólnaði að sama skapi. Þó tók fyrst steininn úr, þegar kom að því
að ganga upp á borgina sjálfa. Þá var komið að suðvesturenda hennar
sem tengist jöklinum með hryggmynduðum snjóskafli, eins konar fram-
haldi borgarinnar, og er sá brattur uppgöngu og ekki ýkjabreiður að ofan.
Ferðalangarnir þurftu nú að Igarnast upp á kamb þennan, sveigja sem næst
til gagnstæðrar stefnu og áður og þræða skaflinn og grjóthryggi uns kom-
ið var upp á borgina sjálfa, en uppi á henni allnokkur flötur, „svipaður og
fótboltavöllur" hafði Gísli sagt, þakinn nokkuð misjafnlega grófgerðri
grjóturð. A þessum síðasta spöl uppgöngunnar og uppi á borginni sjálfri
var svo hvasst, að tæplega var stætt, og kalt að sama skapi. Áttu sumir
ferðalanga fullt í fangi með að þræða hina mjóu snjóhryggi og urðar-
kamba og þurfa um leið að standa af sér storminn. Uppi á borginni varð
dvölin styttri en ella vegna veðurhamsins og útsýnis þá heldur ekki notið
sem skyldi. Gísli hafði haft um það sterk iýsingarorð, áður en lagt var af
stað og tíundaði það nú, en erfitt var að nema orð hans fyrir vindgnýnum
og skýja- og þokuhnoðrar höfðu sums staðar tyllt sér á fjarlæg fjöll og
tinda. Auk þess skrifaði fólk í gestabók, sem er þarna í vörðu og söng
„ísland ögrum skorið“ til heiðurs Flallvarði Hallssyni.
Enn bar það tii tíðinda, að ferðamaður einsamall kom allt í einu utan
af jöklinum og gaf sig á tal við hópinn, mælandi á enska tungu. Var hann
einn á ferð á jöklinum og valdi sér aðra leið af borginni en hópurinn. Eftir
um það bil hálftíma viðdvöl, hraðaði fóik sér til baka, hvatt af kuldanum
og stormbeljandanum. Sumir hikuðu við á hryggjunum, sem áður eru
nefndir, en aðrir ferðalangar komu þá til aðstoðar svo að allir komust
áfallalaust niður. Hópurinn var heimfús og hröðuðu menn göngunni hver
sem mest mátti svo að hann dreifðist allmjög, því ekki voru allir jafn fót-
fráir. Ekki bar neitt sérstakt til tíðinda, veður var enn gott því að vind-
sveljandinn uppi á borginni lét fólk óáreitt á lægri stöðum. Áreiðanlega
var þreyta eftir uppgönguna farin að segja til sín, enda játuðu sumir það
hreinskilnislega, og hefur sá sem þetta ritar ekki aðra skýringu á því
hversu honum fannst heimleiðin óendanlega löng. Allir náðu þó farsæl-
lega heim í tjöld eftir h.u.b. 12 tíma útivist. Lél fólk ekki undir höfuð
leggjast að mýkja lúna limi og þreytta í sundlauginni meðan beðið var
kvöldverðar. Þótt Guðrún ráðskona tæki þátt í þessari ströngu göngu,
kom það ekki í veg fyrir, að heitur matur væri fram borinn eftir stutta
stund og meðtóku allir hann af hjartans lyst. I samræmi við, að erfiðasti