Ferðir - 01.06.1993, Blaðsíða 17

[•' E R Ð I R
17
bænhús. Það mun hafa verið tíðkanlegt í þessum landshluta, þar sem
kirkjuferðir lolks hlutu að vera bæði langar og hættulegar, að einstakir
bændur fengu leyfi yfirvalda til að reisa bænhús á jörðum sínum. Bæn-
húsið í Furufirði er hið eina þeirra sem enn stendur uppi. Það var reist
1901 en áður var þar bænhús, aflagt á átjándu öld. Ekki er byggingin stór
og greinilega farin að Iáta ásjá af „lamstri veðra “ að utanverðu. Tvennar
hurðir eru fyrir útidyrum og er sú ytri orðin heldur feyskin. Innifyrir eru
nokkrir baklausir bekkir, allari og prédikunarstóll. Kirkjugarður er um-
hverfis og allmargir krossar og legsteinar í honum. Athygli vakti að flest
nöfn þar virtust úr fjölskyldu þeirri er í Reykjafirði bjó.
Ibúðarhúsið er eins og bænhúsið timburhús, ekki ýkja stórt, sennilega
um 30 fermetrar. Bíslag með útidyrum er við aðra langhliðina, en með-
fram henni er gangur sem svarar allri lengd hússins. Auk þess eru þar tvö
herbergi, eldhús og stofa. Uppi í risi er eitt svefnloft með gömlum rúm-
stæðum, sem yfir voru breiddar heimaofnar ábreiður. Líkast var því að
vera horfinn nokkra áratugi aftur í tímann að standa þar uppi og horfa í
kringum sig. I herbergjunum og ganginum niðri vakti mesta athygli. hve
mikið er þar af hvers konar verkfærum og áhöldum, eðlilega borðbúnaði
og mataráhöldum í eldhúsi, olíu- og bensínbrúsum, jafnvel fatnaði og
ekki kom á óvart, að mikið er þar af rekaviði, niðursöguðum lil eldiviðar.
Af útliti hússins, sérstaklega utandyra, og stærð þess dró ég þá ályktun,
að það mundi vera byggt um svipað leyti og bænhúsið eða fyrstu árum
aldarinar. Því kom það nokkuð á óvart, þegar ég fræddist um það við að
hlusta á útvarp í vetur, að byggingarárið væri 1933. Þetta var þáttur í um-
sjá hins ágæta útvarpsmanns þeirra Isfirðinga, Finnboga Hermannssonar.
Hann ræddi þar við mann, búsettan á ísafirði, en borinn og barnfæddan
Akureyring. I þættinum kom fram, að eiginkona hans var síðust barna er
fæddust í Furufirði og eru þau í hópi núverandi jarðareigenda. Einnig gat
hann þess, að eigendur væru vetur hvern í vafa um, hvort þessi fasteign
þeirra stæði enn á sínum stað þegar voraði eða hefði orðið herfang vetrar-
veðranna. Rétt hjá gamla tbúðarhúsinu höfðu sverir gólfbilar verið lagðir
á undirstöður, greinilega í því augnamiði að reisa þar hús allstórt. Af lit-
arhætti tréverksins mátti ráða, að framkvæmdir höfðu legið niðri nokkra
hríð.
Að lokinni könnunarferð þessari sneri undirritaður aftur í slysavamar-
skýliö. Þá voru næturgestirnir um það bil að Ieggja upp í gönguna til
Reykjafjarðar. Leiðin lá að sjálfsögðu fyrst um láglendið inn af fjarðar-
botninum en síðan fyrir nesið milli Furufjarðar og Þaralátursfjarðar. Leið
sú með sjó fram er miðlungi greiðfær, stundum utan í bröttum brekkum,
annars staðar í fjörum og verður þá eins og víðar á þessum slóðum að
stikla um stórgrýtisurðir með risabjörgum. Allir komust þó stórslysalaust