Ferðir - 01.06.1993, Blaðsíða 18

18
F E R Ð I R
Kletturinn Kanna milli Furufjarðar og Þaralátursfjrðar.
(Ljósm. Guðmundur Gunnarsson)
að Könnu, kletti, sem stendur yst á nesinu. Nafn sitt dregur hann af gati
sem er í gegnum hann og líkist það handarhaldi á könnu, en Gísli, leið-
sögumaður greindi frá því, að áður fyrr hefði hinum megin á klettinum
verið stútur könnunnar, en sá brotnað af á öldinni sem leið. Myndasmið-
um fannst nú ástæða til að hefja á loft vélar sínar, því að næsta umhverfi
Könnu er klettaheimur, myndrænn í besta lagi.
Þarna mættu göngufólkið nú hinum hluta leiðangursins, komnum frá
Reykjafirði með Gísla, leiðsögumann, í farabroddi. Eftir nokkra hvíld
hófst gangan á nýjan leik eftir strandlengju Þaralátursfjarðar. Enn sem
fyrr var gönguland heldur stirt, stórgrýti sums staðar en tæpar giæpagötur
utan í bröttum brekkum á öðrum stöðum. Heldur liðkaðist þó um eftir því
sem innar dró og við fjarðarhomið er gengið um hlað á eina bænum sem
byggður var í firðinum. Gísli upplýsti, að ábúendur þar hefðu búið við
síst lakari skilyrði en aðrir á þessum slóðum, m.a. með tilliti til þess, að
sjósókn var þar auðveldari en á öðrum stöðunr, þar sem Þaralátursfjörður
er eina lífhöfnin á Norður-Ströndum svo sem segir í Árbók Ferðafélags
Islands 1949. I eyði fór svo bærinn 1947. Eftir að Þaralátursósinn hafði
verið vaðinn var síðasti áfangi göngunnar yfir Reykjafjarðarháls. Fólk