Úrval - 01.08.1963, Page 27

SLUNGNASTI FUGL HEIMSINS
39
liluta augna sinna, jjví að hann
gat séð aftur fyrir sig. Því setti
ég þungan bolla yfir hverja
iitla körfu. Svo fór ég út i ehl-
hús og raulaði drýgindalega
yfir snillibragði mínu.
Þegar ég kom inn aftur, vorn
fiestar körfurnar á gólfinu og
Cliicago var í óða önn að gleypa
bnetur. Ég varð alveg undrandi,
þvi að bollarnir voru enn á
borðinu. Ég faldi mig þvi og
bafði auga með borðinu. Cbi-
cago flrug nú að borðinu, greip
um bandarbald bollans með
gogginum og vtti öllu saman
fram vfir borðbrúnina, þangað
til karfan féll á eólfið. En bann
gætti þess að halda i bandor-
bald bollans, dró hann síðan
aftur inn á borðið á sama stað
til þess að leyna glæp sínum!
Ég rauk að honum, tók föstu
taki um silkisvarta vængi hans
og kastaði honum reið út um
gluggann. Ég heyrði hann
greinilega blæja bæðnislega,
þeffar bann flaug burt.
Á heitum sumardögum spraut-
uðu börnin okkar varle°a úr
vatnsslöngunni yfir Cbicgao.
Þetta þótti honum ósköp gott.
Við mundum ekki alltaf eftir
þessu og þvi fann bann upp
ráð til þess að skrúfa frá kran-
anum með því að snúa honum
ineð gogginum. Síðan gekk bann
eftir slöngunni, þangað til hann
kom að endanum. Þetta snilli-
bragð minnti mig á liann Casey
kráku, sem ég kynntist í berns-
ku. Casey vildi renna sér niður
kjallaralúguna með krökkunum
í húsinu, en fætur hans voru
ekki eins hálir og nankinsbuxur-
nar þeirra, og hann komst ekki
af stað. Dag einn, þegar einn
krakkinn lét lok af kaffidós
renna niður lúguna, datt Casey
snillibragð í hug. Hann tók upp
lokið, bar það efst upp á lúgu-
brún, tók sér stöðu á lokinu
og renndi sér niður lúguna á
æsandi ferð! Þetta gerði hann
á hverjum degi, þegar honum
leiddist.
Þetta sumar sýndi Cbicago
okkur annan eiginleika krák-
unnar, undirferli. Vinur okkar
kom í heimsókn og kom með
fallegan fálka með sér. Meðan
við borðuðum, batt hann fálk-
ann við stólpa. Bandið var nokk-
uð langt. Chicago var ofsareið-
ur. Hann hataði fálkann af eðlis-
ávísun sinni, og hann bölvaði
honum ofan frá búsmæninum.
Síðan tók krákuheilinn til starfa.
Þegar við litum til fálkans næst,
sáum við, að Chicago var tek-
inn til að ganga í sífellda hringi
umhverfis stólpann. Fálkinn
flaug á eftir honum, þangað
til bandið hafði allt vafizt utan
um stólpann og' fálkinn gat sig
vart hreyft. Chicago glotti,