Úrval - 01.08.1963, Blaðsíða 96

108
ÚR VAL
hver vissi nema þau, sem áttu
Austurlönd og öll auðæfi þeirra,
myndu einhvern tíma sigra
sjálft Rómaveldi og ríkja yfir
öllum heiminum?
Með vorinu var sem Antoníus
rankaði skyndilega við sér.
Hann hafði eytt lífinu i iðju-
leysi og orðið sífellt dugminni
og værukærari.
En á meðan réðist grimmur
kynflokkur, Parþarnir, á keis-
aradæmi hans. Þeir komu æð-
andi frá ströndum Kaspiahafs
og gerðu innrás i Sýrland. Þeir
komu þeysandi á villtum gæð-
ingum og' höfðu boga að vopni.
Er Antoníus var að velta þvi
fyrir sér, hvernig bezt væri að
snúast gegn ógnum Parþanna,
frétti hann af ólgu í Rómaborg,
hópum manna, sem gerðu upp-
reisn gegn Oktavíanusi, en slíkt
kynni einnig að setja yfirráð
Antoníusar í hættu. Antoníus
sleit sig þvi frá Kleopötru og
hinni austurlenzku veröld henn-
ar og sneri aftur til Rómaborg-
ar. Þar komst hann að því, að
Oktavíanus hafði sigrað og að
hann stefndi að algerum yfir-
ráðum Rómaveldis í sigurhrósi
sínu. Oktavíanus, sem var með-
stjórnandi Antoniusar, gerðist
nú keppinautur hans um völd-
in.
Antoníus reyndi að koma á
sættum þeirra i milli. Fulvia,
fyrsta kona Antoniusar, var nii
dáin, og' Antoníus fór fram á að
fá Oktavíu, systur Oktavíanus-
ar, fyrir konu. Úr þvi varð, og
hjónaband þetta batt endi á
togstreituna um völdin. Oktavia
var gáfuð og fögur. En Antonius
skoðaði hjónaband þetta ein-
göngu sem stjórnmálalegan
samning. Hjarta hans dvaldi hjá
Kleopötru austur i Alexandríu.
Antoníus snerist gegn innrás
Parþa, eins fljótt og honum var
mögulegt að komast frá Róma-
borg. Honum tókst að brjóta þá
á bak aftur um stundarsakir, og
svo sneri hann aftur til Kleo-
pötru.
Þau eyddu síðan saman
nokkrum árum, sem einkennd-
ust af ástríðuþrunginni ást
þeirra i milli. Sagt er, að þau
hafi reikað um stræti Alex-
andríu, dulbúin, sem Haroun al
Raschid soldán er sagður hafa
gert í „Þúsund og einni nótt“.
Sagt er, að þau hafi blandazt
múgnum og jafnvel tekið þátt í
áflogum og trylltum fagnaði
lýðsins. „Slanga gömlu Nilar“
vafðist þétt um háls honum.
Plutarch Iýsir enn töfrum
Kleopötru á eftirfarandi hátt:
„Hvort sem Antonius var al-
varlegur í bragði eða kátur,
hafði hún ætið einhverja nýja
töfra, eitthvað óvænt á taktein-