Úrval - 01.12.1966, Síða 19

BRÁÐGÁFUÐ BÖRN
17
Fyrir skömmu var í Surrey haldin
ráðstefna uppeldisfræðinga þar sem
rætt var um ráð til að hafa upp á
bráðgáfuðum börnum, hvernig
hlynnt skyldi að þeim og þau látin
njóta sín, og voru nefndarmenn
beðnir að nefna dæmi úr skólum
sínum.
Hér eru nokkur þeirra:
Fimm ára drengur gat spilað eftir
eyranu villulaust og hann gat tek-
ið undir þegar sungið var við morg-
unbænir. Sem betur fór varð þetta
til þess að hann fékk inngöngu í
söngflokk nemenda við Kings Coll-
ege, Cambridge. Og þeim sem telja
að gáfur gangi að erfðum, mun geta
þótt það styðja sitt mál, að afi
barnsins var organleikari við dóm-
kirkju.
Annað dæmi er um dreng sem
skaraði svo fram úr í teikningu, að
hann hafði teiknað margar bækur
fullar af myndum í frístundum
sínum, sem allar sýndu ótvíræða
listgáfu og var ólíkt öllu því sem
jafnaldrar hans gátu gert.
Þriðja dæmið er um 10 ára
gamla stúlku, sem gat orkt í
bundnu máli og skrifað sögur, og
hvorttveggja með ágætum, hafði
hún óvenjuleg tök á móðurmáli
sínu eftir aldri, og góðan og sér-
stæðan stíl.
Ef ræða skal þetta vandamál, —
því vandamál er það, er fleira en
eitt og fleira en tvennt, sem taka
þarf til greina. En veigamest mun
það vera, að engin þjóð má við því
að missa eitt einasta af þessum
börnum fyrir vanrækslu. Því þau
eru þjóðfélaginu afar dýrmæt. Það
þarf að leita að þeim, og ættu skólar
og heimili að legjast á eitt um þa|i.
En þeirri mótbáru kynni að verða
hreyft, að ólíklegt sé að svo fágæt-
ar gáfur verði á vegi manns, má
svara því til, að lítið mundi vera
til af gulli og dýrum steinum ef
slíkra dýrra efna hefði aldrei verið
leitað.
Því kann líka að verða svarað að
líklegt sé að flestir foreldrar búist
við því að börn sín séu í þessum
flokki. Og ennfremur, að þau séu
ekki bær að dæma um gáfnafar
barna sinna, og muni gefa þeim
hærri einkunn en þau eiga skilið.
Það má vel vera. Að líkindum er
flestum gjarnt til að trúa því frem-
ur sem þeir óska sér, en hinu sem
þeir kjósa ekki. En hér er tvenns
að gæta. Fyrst og fremst þess, að
gáfur leyna sér ekki. Ekki leynir
barnið þeim sjálft. Allt of oft er
dregin fjöður yfir þetta af fullorðn-
um, sem annað hvort sjá það ekki,
vegna þess að skilninginn og á-
hugann vantar, eða það er beinlínis
traðkað niður vitandi eða óvitandi,
með athugaleysi okkar, sem höfum
svo mikið að gera að við megum
ekki vera að neinu. Eða með bein-
um árásum, svo sem þessum eða
þvílíkum orðum: „Þú ætlar að
verða rithöfundur: Það skal ekki
verða af því. Ég hef ætlað þér allt
annað, virðulega stöðu í þjóðfélag-
inu með eftirlaunum."
Annað atriði er það, að foreldrar
geta villzt á áhuga á einhverju sér-
stöku námsefni og hæfileika til
að stunda það, en þegar farið
verður að athuga þetta, mun koma
í ljós hvort heldur er. Sitt er hvað,
áhugi og gáfur. En engu er sleppt