Úrval - 01.12.1966, Qupperneq 24

22
ÚRVAL
annars hræðzt. Því lengur, sem við
byggðum tilveruna á þessu falska
hugrekki, því minna hugrekki höfð-
um við í raun og veru. Ef við
drukkum, til þess að berjast við
leiðindi og einmannaleika, leiddist
okkur enn meira ódrukknum.
Ég rakst á mína hækju í mesta
sakleysi og vissi ekki fyrri til en
ég var farinn að styðjast við hana.
Við vorum nokkrir strákar sem
vissum, hve gott það var að fá sér
kældan bjór á laugardagskvöldum.
Það var lítil krá um það bil fimm
mílum fyrir utan borgina, sem var
miðstöð okkar. Eftir að hafa inn-
byrt hæfilegt magn af bjór — og
það nokkurn veginn hættulaust
magn — gátum við hlegið ofsahlátri
að jafnvel heimskulegustu brönd-
urum og yfir þessu var einhver
hlýja og glaðværð, — sem villti um
fyrir okkur.
Maðurinn hefur skemmt sér á
þennan hátt um þúsundir ára, og
ég geri ráð fyrir, að hann haldi
því áfram, hvort sem það er yfir
bjórkollu í skógarferð, eða á barn-
um á hótelinu. Þetta er það, sem
kallað er samkvæmisdrykkja, og
það er erfitt að berjast á móti henni.
Eftir því sem ég bezt veit, er ég
sá eini af hinum fyrrnefnda bjór-
drykkjuhóp, sem varð ofdrykkju-
maður. Lengi vel drakk ég ekki
annað en bjór. Ég hafði ekki hug-
mynd um, að ég væri vírihneigð-
ari en almennt gerðist. En smátt
og smátt jókst fjöldi þeirra tæki-
færa, þar sem kringumstæður
kröfðust þess að ég drykki.
Á skrifstofunni, þar sem ég vann,
eftir að ég fór úr skóla, vann stúlka,
seb Judy hét. Hún var greind, hafði
góða kímnigáfu og eins og segja
mætti „kveikti" hún í mér. Ég bauð
henni út og fór með hana á stað,
sem ég hafði alls ekki efni á að
sækja, til miðdegisverðar og á
dansleik. Mig langaði til að hrífa
hana.
Þetta kvöld komst ég að raun
um, að henni fannst ekki gaman
að drekka áfengi. Hún var ekki á
móti því — en hún hafði enga löng-
un til þess. En við skemmtum okk-
ur vel, og þegar ég fylgdi henni
heim, bauð hún mér góða nótt á
þann hátt, að mér fannst hún mundi
ekkert hafa á móti því að fara út
með mér aftur.
Hið merkilega við þetta er það,
að ég bauð Judy aldrei út aftur.
Ég gaf hana upp á bátinn og fór að
leita að annarri stúlku. Ég dáði
Judy ákaflega og hún var mér mik-
ilsverð, en þrátt fyrir þetta gat ég
ekki hugsað mér að vera langtím-
um samvistum við stúlku, sem ekki
þætti gaman að drekka áfengi. Því
átti ég nú um tvo kosti að velja.
Ég valdi áfengið.
Ég átti reyndar eftir að velja
þann kost oftar en einu sinni. Ég
leitaði uppi stúlkur, sem eyddu frí-
stundum sínum eins og ég — við
barborðið. Ég efast um að mér hefði
fundizt þær skemmtilegar án þessa
lífsvökva sem alltaf var með í spil-
inu. Allan þennan tíma voru að
þróast með mér þeir tvennir hæfi-
leikar, sem finnanlegir eru meðal
flestra drykkjumanna: hæfileikinn
til þess að leyna aðra, hversu mikið
ég hefði drukkið, og hæfileikinn til
þess að leyna sjálfan mig, hversu
i