Úrval - 01.12.1966, Síða 42

40
ÚRVAL
hungrað. Við vorum risar í þá
daga.“
Rangi, þrekvaxni, svarthærði
Maorinn, sem var fylgdarmaður
minn, kveikti í pípunni sinni. Þetta
var ungur maður og embættismað-
ur stjórnarinnar. Hann var venju-
lega mjög glaðvær, en nú færðist
alvörusvipur yfir andlit hans.
„Stundum finnst mér sem þeir hafi
kannske rétt fyrir sér,“ sagði hann.
„Stundum finnst mér, að við höfum
ekki fengið neitt frá Vestrinu nema
góðar vatnsleiðslu og holræsi og svo
magasár.“
Ráku út úr sér tunguna í
fyrirlitningarskyni.
Maoriarnir, hinir innfæddu Poly-
nesar Nýja-Sjálands, eru stoltir af
því, að þeir skuli aldrei hafa gefizt
upp fyrir Bretum. Og þeir hafa
ástæðu til þess að vera það. Þeir
skrifuðu sem sé undir frið-
arsamninga við þá sem jafningjar.
Ég var viðstaddur hátíðahöldin
þennan dag, þegar atburður þessi
var settur á svið. Brezki sendiboðinn,
klæddur skarlatsrauðum búningi,
nálgaðist. Augnabliki síðar þustu 150
Maoriar fram og tóku til að dansa
orð og stríðsdansinn. Þeir hrópuðu
ögrunarorð og ráku svo allir út úr
sér tunguna í einu, sem er mesta
fyrirlitningartákn, sem Maoriarnir
þekkja. Á eftir þessu fylgdu langar
og þreytandi ræður. En samkvæmt
venju Maorianna fylgdi nýr dans
eða söngur á eftir hverri ræðu, líkt
og verið væri á þann hátt að bæta
fyrir þau leiðindi.
Síðan var sviðsett fræg orusta,
og meðan á því stóð, sagði Rangi
við mig: „Maoriarnir hafa alltaf
verið þekktir fyrir riddaramennsku
sína. í einni orustunni fréttum við,
að Bretarnir væru að verða uppi-
skroppa með skotfæri. Við skiptum
því skotfærum okkar í tvo hluta
og sendum helminginn yfir til