Úrval - 01.12.1966, Síða 58

56
ÚRVAL
sérstætt en venjulegt. Orsök þagn-
ar þeirrar, sem flestar eiginkonurn-
ar kvörtuðu um í viðræðum þessum,
var ekki reiði eiginmannsins held-
ur algert áhugaleysi hans. Viðbrögð
eiginkonunnar gagnvart þess háttar
þögn virðist oft vera eins konar
sambland ólíkra tilfinninga. Hún er
bæði særð og ringluð. Eitthvað hef-
ur breytzt? En hvað? Og hvers
vegna? Var það vegna einhvers í
fari hennar sjálfrar eða einhvers í
fari eiginmannsins, sem hún giftist?
Eða var um að ræða eitthvað í eðli
hjónabandsins sjálfs, eitthvað sem
bar dauðann í sjálfu sér?
Sumar kvennanna höfðu orðið
varar við það, áður en þær gengu
í hjónaband, að slíkum tjáningar-
tengslum eiginmanns og eiginkonu
getur hrakað stórlega. Og þær ótt-
uðust einmitt þennan möguleika.
Ein kvennanna, tveggja barna móð-
ir, sagði til dæmis, þegar hún lýsti
hjónabandi sínu, sem nú hafði stað-
ið í heilan áratug: „Þetta er svo
óskaplega átakanlegt. Þegar ég fór
í veitingahús, áður en ég giftist, gat
ég sagt til um það samstundis, við
hvaða borð hjón sátu og við hvaða
borð ógiftu pörin sátu. Hjón snæddu
annaðhvort steinþegjandi eða kon-
an malaði og malaði, en maðurinn
hélt bara áfram að borða og lét
sem hún væri alls ekki viðstödd.
Ég sór þess dýran eið, að þannig
skyldi aldrei fara fyrir mér ... En
nú er einmitt þannig komið fyrir
mér.“
Sumar konurnar í þessum sama
viðræðuhóp, sem virtust hafa í-
hugað vandamál þetta vel og lengi,
höfðu komizt að þeirri niðurstöðu,
að „hjón geti tjáð sig hvort fyrir
öðru á fleiri vegu en með orðum
einum. Hjón finna fljótvirkari að-
ferðir. Þau líta hvort á annað og
vita um leið, hvað hitt hugsar. Þau
geta fundið til náinna gagnkvæmra
tengsla án þess að þarfnast stöðugr-
ar fullvissu um slíkt með orðum.“
En slíkar fljótvirkari tjáningar-
aðferðir, þótt góðar séu, veita þeim
ekki eins góða möguleika til að
skemmta hvort öðru og stytta
stundirnar með umræðum um hlut-
ina, enda þótt slíkt taki að vísu
lengri tíma og sé hægvirkara. Eft-
ir því sem hjón kynnast því betur,
hverju makanum geðjast vel eða
illa að, verður sífellt minni þörf
á að ræða t.d. í smáatriðum áætl-
anir um samkvæmis- og félagslíf
næstu daga eða vikna. Þegar kon-
an segir t.d.: „Ég hef boðið Allison-
hjónunum í kvöldmat á föstudags-
kvöldið“, er það nægilegt að mað-
urinn kinki bara kolli og segi:
„Gott“. Eða svo álitu margar kon-
urnar a. m. k., svo framarlega sem
eiginkonan veit, að eiginmaðurinn
kann mjög vel við Allisonhjónin.
Það er ekki raunveruleg nauðsyn
til þess að ræða þetta heimboð
nánar, nema tilhugsunin um komu
þeirra hrelli eiginmanninn óskap-
lega.
En þetta heimboð hefði samt
verið rætt nánar í byrjun hjúskap-
arins. Það er einkennandi fyrir ný-
gift fólk, að það reynir eftir megni
að komast að viðhorfi makans til
vina og kunningja, kvöldverðarboða
og fleira þess háttar og laga sig
eftir því, því að það hefm ánægju
af að skiptast á skoðunum við mak-