Úrval - 01.12.1966, Side 60

58
miður þýddi það oft á tíðum, að þeir
gætu þá ekki búizt við neinum
fréttum af börnunum langtímum
saman.
Einnig voru þær allar á einu máli
um, að eiginkonan sakni mest síns
hálffjarverandi eiginmanns, meðan
börnin eru lítil. Ein kona sagði
þessu til skýringar: „Maður er lok-
aður inni hiá börnunum allan dag-
inn og heyrir ekkert raunverulegt
mál, ekkert tgl, aðeins barnahjal.
Maður verður að tala við manninn
sinn að kvöldinu. Ef maður gerði
það ekki, mundi maður blátt áfram
springa í loft upp.“
Það er furðulegt, en það virðist
samt vera hægt að sanna það töl-
fræðilega, að sú trú, að börnin
treysti hiónabandið með því að
skapa hjónunum mjög þýðingar-
mikið, sameiginlegt áhugamál,
virðist ekki vera á rökum reist.
Með fæðingu barnanna upphefiast
einmitt alvarleg fiölskyldurifrildi,
samræðurnar verða minni og
striálli og það dregur miög úr á-
nægiunni yfir siálfu hiónahandinu.
og sú ánægia vex ekki að marki,
fyrr en börnin eru uppkomin og
farin að heiman.
Um hvað geta eiginkonur talað
við menn sína annað en heimilis-
störf og fjölskyldumál? Ahuga-
skortur eiginkvenna, hvað íþróttir
bíla og stúlkur snertir, útilokar
af siálfu sér þriú umræðuefni, sem
veita karlmönnum mesta ánægiu.
Flestir eiginmenn hafa lítinn áhuga
á bæiarmálum, góðgerðarstarfsemi
og annarri samfélagslegri starfsemi
og öðrum slíkum málum, sem kon-
ÚRVAL
ur hafa mestan áhuga á auk heimil-
isins. Jafnvel sérstök viðleitni kon-
unnar í þessu efni er oft og tíðum
til einskis, nema hún beinist sér-
staklega að aðaláhugaefni karl-
mannsins, að sjá sér og fjölskyldu
sinni farborða og komast áfram á
sínu starfssviði.
Aðalkvörtun kvennanna vegna
hinna þöglu eiginmanna beinast að
þeirri staðreynd, að „karlmenn
geti ekki tjáð sig eins vel og konur.
Þeir skýra manni ekki frá því,
hvað þeim býr í brjósti, svo að
maður veit eiginlega ekki, hvar
maður stendur." Ein konan sagði
líka: „Stundum hef ég spurt mann-
inn minn: „Ertu hamingjusamur?"
Vitið þið, hvernig hann bindur enda
á slíkt samtal? „Væri ég það ekki,
þá væri ég ekki hérna.“ Eiginmaður
annarrar konu í hópi þessum svar-
aði slíkrispurningu bara með þess-
um orður: „Ó, guð minn góður.“
Skýringin kann einfaldlega að
vera sú, að konur megi blátt áfram
búast við því, að allir karlmenn
verði talsvert þögulir á því tímabili,
sem kalla mætti miðtímabil hjóna-
bandsins, en konurnar skilgreindu
það þannig, að það stæði frá því
að fyrsta barnið fæddist og þangað
til síðasta barnið færi að heiman.
Þá er ekki lengur þörf á því fyrir
hann að stíga að ráði í vænginn við
konu sína og reyna að vinna hana.
Og hann hefur þess í stað tekið að
einbeita sér að einhverju vissu
starfi, en konan einbeitir sér á hinn
bóginn að sínu starfi. Ef þau vinna
bæði störf sín vel, þá er ekki svo
margt, sem verði nauðsynlegt að
ræða um.