Úrval - 01.12.1966, Blaðsíða 61

HVERSVEGNA RÆÐA EIGINMENN LÍTIÐ . . .
59
Þær eldri meðal kvennanna
stuðluðu þó að því að veita hinum
yngri nokkra von um betri tíma
síðar meir. Þær álitu, að síðari ár
hjónabandsins reyndust betri,
„þegar börnin taka að yfirgefa
heimilið. Þá fara hjónin að treysta
meira á hvort annað og verða hvort
öðru háðara en áður, vegna þess
að það er ekki um að ræða neinn
annan, sem hægt er að treysta á.“
Konurnar voru allar á einu máli
um það, að auk þess að eldast sam-
an, „veita einhver raunveruleg á-
föll hjónunum alveg sérstaklega
góð tækifæri til þess að nálgast
hvort annað að nýju og styrkja
tengslin og auka gagnkvæma tján-
ingu sín á milli.“ Þetta var reynsla
allra þessara kvenna. „Við skulum
gera ráð fyrir, að hann missi vinn-
una eða eitthvað af börnunum verði
alvarlega veikt. Þá eru tengslin
nánust og tjáningin fyrirhafnar-
lausust", sagði ein konan. „Þá
þarfnast hjónin hvors annars í rík-
um mæli.“ „Gott áfall getur verið
alveg dásamlegt", sagði önnur kona.
„Þá verður ýmislegt, sem fjarlægir
hjónin hvort öðru, miklu þýðingar-
minna og ýtist til hliðar."
Það virðist vera staðreynd, að
raunverulega fullnægjandi tjáning-
artengsl séu mjög sjaldgæf meðal
hjóna. En það er sama, hversu þög-
ull eiginmaðurinn er. Þegar um
hjónaband er að ræða, sem á það
nafn skilið, þá eru slík innileg
tjáningartengsl fyrir hendi, þegar
þörfin fyrir þau verður mjög rík.
Eiginmenn virðast líka halda til
heimila sinna og snúa sér til eig-
inkvenna sinna í leit að ró og friði,
friðsælli vin á vígvöllum hins
kröfuharða heims samkeppninnar.
Það getur verið, að alfvegaleidd
kennd um persónulegan virðuleika
hindri marga eiginmenn í að viður-
kenna, hversu geysilega þeir eru
háðir því, að heimili þeirra fái
staðizt storma lífsins og að ást eig-
inkonunnar glatist þeim ekki. En
hvað velheppnuð hjónabönd snert-
ir, gera flestar eiginkonur sér grein
fyrir þessari þörf, hvort sem mað-
urinn orðar hana eða ekki.
Margar kvennana töluðu um hina
þöglu eiginmenn af ástúð. Öðrum
virtist vera skemmt vegna þessa
þegjandaháttar. Enn aðrar voru
bálreiðar og fullar vonbrigða í
hjónabandi sínu. Allir þessir þrír
hópar voru þó sammála um, að
eiginmenn töluðu of lítið og hlust-
uðu of sjaldan, en engir þessir gall-
ar þeirra virtust skipta miklu máli
fyrir þær konur, sem voru sann-
færðar um, að þær væru elskaðar.

Svohljóðandi klausu getur að líta á skilti einu fyrir utan listmuna-
og gjafabúð eina í Hamden í Connecticutfylki: „Séuð þér áhangandi
þeirrar stefnu í uppeldismálum, sem kennd er við undanlátssemi, skiljið
þau þá vinsamlegast eftir í bílnurn." Carol Freedenthal