Úrval - 01.06.1967, Blaðsíða 97

ALLT
NEMA
PENINGAR
Vinsœli háðfuglinn Sam
Levenson, sem er heima-
gangur í sjónvarpinu í
Bandaríkjunum, óx upp í
lélegu fátækrahverfi i New
York. En samt álitu þau
systkinin og foreldrar
þeirra, að þau væru
„sérréttindafátœklingar“,
fólk, sem væri auðugt að
öllu-------------nema
peningum. I síðustu hók
sinni, sem náð hefur
geysilegum vinsældum,
segir Levenson frá þessum
uppvaxtarárum sínum,
og hann hugsar til þeirra
ára og fátækrahverfisins
með hlýju og ástúð, sem
blandin er sönnu fjöl-
skyldustolti Levensons-
fólksins, sem þurfti elcki að
skammast sín fyrir neitt,
þótt það byggi í lélegu
hverfi.
Ég minnist bernsku minnar sem
endalausrar baráttu, þar sem var
stefnt að einu marki.... að komast
burt úr leigukumbladanum í fá-
tækrahverfinu okkar, burt úr hon-
um, burt úr hverfinu. En þessi ár
einkenndust líka af annarri baráttu,
sem beindist að því að komast inn ...
í eitthvert leiguhúsnæði.
Húseigendum var ekki sem bezt
við barnmargar fjölskyldur. Þegar
foreldrar mínir voru í húsnæðisleit,
fóru þeir því aðeins með tvö börn
með ser, þótt þeir ættu reyndar átta.
Og á sjálfan flutningsdaginn stóð
húseigandinn í dyrunum, sem stirn-
að tröll og góndi á sjö stráka og
eina stelpu, sem stukku ofan úr
flutningabílnum. Hann náfölnaði og
gat ekki komið upp nokkru orði í
fyrstu. „Hvers vegna sögðuð þið
mér ekki, að þið ættuð átta börn,
átta falleg börn?“ spurði hann.
„Æ, ég gat ekki fengið það af
mér“, svaraði mamma ósköp sak-
leysisleg á svipinn.
Austur-Harlem, borgarhverfi það,
sem ég ólst upp í í New York, upp-
fyllti allar þær subbukröfur, sem
gerðar eru til lélegs fátækrahverfis.
Okkur hverfi var örugglega fyrir
ofan meðallag, hvað snerti úrval af
úrsérgengnum leigukumböldum,
soralegum billiardstofum, fúlum
krám, óupphituðum íbúðum, brenn-
heitum þökum sumarsvækjunnar,
óhreinum götum og sorpi úti um
allar trissur. En samt var ég aldrei
leiður eða dapur, og mér fannst í
rauninni sem ég færi ekki á mis við
neitt, væri alls ekki afskiptur við
lífsgæðaborðið. Það ríkti svo mikið
samræmi, svo alger eining á heimili
okkar, að slíkt nægði sem bólusetn-
ing gegn umhverfinu, sem tók við,
þegar við opnuðum hurðina á íbúð-
inni okkar. Það er ekki til neitt
læknisfræðilegt heiti yfir þá, sem
haldnir eru slíkri öryggiskennd til-
finningalífsins, og því sting ég upp á
því, að þeir verði kallaðir „sérrétt-
indafátæklingar.“ Fátæktin niður-
lægði aldrei fjölskyldu okkar. Við
vorum fátæk, en samt sjálfstæð og
óháð í raun og veru.
Mamma og pabbi bjuggust við
miklu af okkur krökkunum. „Megi
börn þín færa þér gleði.“ Þetta
voru beztu árnaðaróskirnar sem
hugsazt gátu, kveðjuorð, sem mælt
voru af munni fram, hvort sem
gleðin eða sorgin hafði komið í
heimsókn. Mælistika velgengninnar
var sá heiður, sem börnin færðu
foreldrum sínum. Sú mælistika varð
okkur krökkunum öllum mikil
hvatning.
Við vorum börn innflytjenda og
því fulltrúar hinna ,,óæskilegu.“ Og
því vissum við, að eina leiðin til
þess að losna undan því brenni-
marki að vera flokkuð sem „óæski-
leg“, persóna, sem enginn kærði
sig um, væri auðvitað sú, að við