Úrval - 01.06.1967, Side 102

100
ÚRVAL
Hún bað mig jafnvel um að „gjöra
svo vel“ að fara niður í búð til þess
að kaupa hvartpund af pottosti
frá því í dag.“
Og þegar bræður mínir komu
heim hver af öðrum, endurtók
sama sagan sig aftur og aftur:
„Heyrðu, hvaðan komu blómin,
mamma? Eru þau ekki stórkostleg?“
„Ekki að snerta“, sagði mamma
þá, „bara að þefa.“
Lifandi rósir í þessu húsi! Þetta
var allt of stórkostlegur atburður
til þess, að fjölskyldan gæti setið
ein að honum. Mamma tók þrjár af
rósunum fallegu, bætti nokkrum
burknablöðum við og sendi þær til
nágrannakonu sinnar.
Pabbi deildi líka ást mömmu á
móður náttúru og öllum hennar
dásemdum. Sumar eitt, þegar Albert
bróðir var um 8 ára gamall, var
hann valinn úr hópi fátækra barna
þarna í hverfinu til þess að eyða
heilum mánuði á bóndabæ í norður-
hluta New Yorkfylkis. Að tveim
vikum liðnum fór pabbi þangað
norður eftir til þess að gá að því,
hvernig Albert liði. Þegar við fórum
svo öll á járnbrautarstöðina næsta
kvöld til þess að taka á móti pabba,
var það ekki pabbi, sem steig út úr
lestinni, heldur Albert.
„Albert! Hvar er pabbi?“
,,Uppi í sveit. Hann sagði, að hann
hefði meira þörf fyrir sumarfrí en
ég, svo að hann tók tvær seinni
vikurnar í staðinn fyrir mig.“
Mamma og pabbi gátu bæði
minnzt græns grass og laufgaðra
trjáa bernsku sinnar, en börnin
þeirra áttu engar slíkar minningar.
Við vorum ósvikin borgarbörn. En
á hverju vori skrifuðum við þing-
manninum okkar og báðum hann um
að senda okkur ókeypis blómafræ,
og þau gróðursettum við í blómst-
urpottum, sem voru reyndar kass-
ar undan osti. Það, sem við settum
í þá, kölluðum við að vísu jarðveg,
en þar var reyndar aðeins um að
ræða blöndu af glerbrotum, möl,
rotnuðum trjávið og leðju, sem við
höfðum fundið við húsgrunna. Við
vökvuðum jarðveginn í lítratali.
Það vatnsmagn hefði sjálfsagt nægt
heilu fiskasafni, en það var helzt
til mikið fyrir blóm. Blómakassarn-
ir stóðu úti á brunastigapallinum
baka til, og þaðan lak vatnið svo
niður á koddana, sem fjölskyldan á