Úrval - 01.12.1974, Qupperneq 59

PLEBANI LOGREGLUMAÐUR . . .
57
áður en þeir lentu inn í mekkinum.
A löngum kafla sá varla handa
skil. Þegar þetta þykka þokutjald
féll, runnu vörubílar og einkabílar
saman og hávaðinn varð ærandi.
Bílarnir snerust, krömdust, ultu,
farmurinn tvístraðist, glerbrotum
rigndi og ástandið varð ólýsanlegt.
Casper La Marca varð þess var, að
eitthvað lokaði fyrir honum vegin-
um. Hann sneri stýrinu eins og
hann gat, rakst á vörubíl og stað-
næmdist. Hann þeyttist út um
dyrnar, varð fyrir einhverju, sem
flaug um loftið, og veltist undir
dráttarbíl, sem var á hreyfingu.
Með einstöku snarræði tókst hon-
um að velta sér þannig, að hann
væri undir miðjum bílnum, og
slapp þannig við að verða undir
afturhjólunum. Svo sá hann hvítt
vegarriðið útundan sér, velti sér
þangað, kastaði sér yfir og var
þannig úr allri hættu. Wesley East
var ekki svona heppinn. Efri helm-
ingurinn af póstvagninum hans
skarst hreinlega af við áreksturinn,
og hann lézt þegar í stað. A eftir
honum kom Bill Diegel með viskí-
bílinn. Hann klesstist allur saman
og Diegel kastaðist lífvana út á
veginn. Dick Zimmerman og John
Mott í malbikstankbílunum fórust
einnig. Asfalttankarnir klofnuðu
eins og melónur og heitt asfaltið
gusaðist yfir þjóðveginn. Neistar
frá boddístáli, sem skall saman, og
rafkerfum bílanna, sem sundruðust
og leiddu út, kveiktu í dísilolíunni
og bensíninu, sem nú rann um allt,
og ástandið varð enn skelfilegra.
þegar tjaran og viskíið bættust í
hópinn. Margir þeirra, sem í þessu
lentu og sluppu lifandi, minntust
einskis, frá því að áreksturinn varð.
Utan við þetta þykka, svarta
teppi vissi enginn um skeið hvað
gerst hafði. Loks kallaði bílstjóri á
bensínbíl, sem stöðvast hafði í um-
ferðinni á leið suðureftir til New-
ark, um örbylgjusenditæki sitt, að
honum sýndist hann hafa séð
sprengingu i þokunni framundan.
Simonetti og Plebani heyrðu þessi
skilaboð og flýttu sér á staðinn.
Þeir lentu í umferðarstöðvuninni á
leið suður, en fóru út á vegarbrún-
ina og brutust þar áfram með
blikkandi ljósum og öskrandi síren-
um. Ökumenn, sem höfðu hiaupið
út úr bílum sínum, þutu á móti
þeim, veifuðu öllum skönkum og
hrópuðu: „Tankbíll logandi! Allt er
að springa!"
Simonetti hafði varla stöðvað
bílinn, þegar Plebani var kominn
út og tekinn til fótanna. Hann
strauk fætinum við vegarriðið til
að hafa vísbendingu um, hvert
hann væri að fara. Hann heyrði
hróp og stunur og snarkið í eldin-
um, en sá ekkert, fyrr en vind-
blær lyfti svartri hulunni af smá-
stund, en svo hvarf allt aftur. Rétt
fyrir framan sig, og þó í fjarska,
sá hann logandi flökin, og verur á
ráfi: „Hér er allt í einni stöppu,
Tony,“ sagði hann við félaga sinn
um talstöðina. ,,Newark,“ kallaði
hann svo, „ég þarf að fá allar hjálp-
arsveitir, sem þið getið í té látið.
Ég er með hörkuklesstan dráttar-
bíl, tankbíl, sem olían lekur úr á
veginn, og að minnsta kosti þrjá
aðra stóra bíla, alla í klessu. Hér