Úrval - 01.12.1974, Qupperneq 60

58
ÚRVAL
er allt á kafi í reyk. Ég sé ekki
handaskil.“
Þar með var Plebani lögreglumað-
ur aftur kominn af stað. Hann
rakst á bílflak og sá, að bílstjórinn
var liggjandi í sætinu, blóðugur á
bringu og andliti. Hann klifraði
upp á skekkta vélarhlífina á vöru-
bílnum og dró ökumanninn út í
gegnum opinn framgluggann og
bar hann að lögreglubílnum. Mað-
urinn, sem Plebani vissi aldrei hvað
hét, skalf ákaflega og var að kom-
ast til sjálf sín. Lögreglumaðurinn
vafði utan um hann bláa jakkann
sinn, áður en hann fór aftur inn í
þokuna.
Plebani fann póstbílinn næst og
Wesley East dáinn. Dráttarbíllinn
til vinstri stóð í ljósum logum, og
líklegast var, að póstbíllinn spryngi
í loft upp á hverri mínútu. Engu
að síður greip Plebani undir hand-
legg East og dró hann lausan.
Einhvers staðar inni í haugnum
heyrði Plebani kallað á hjálp.
„Haltu áfram að kalla, svo ég finni
•þig,“ kallaði hann út í sortann.
Hann heyrði neyðarópið aftur, bak
við dráttarbíl, sem logaði enda á
milli. Án þess að hugsa sig um,
kastaði Plebani sér niður á hend-
urnar og skreið í flýti undir log-
andi bílinn. Hinum megin fann
hann, í þaklausum dráttarbíl, sem
hafði misst aftan úr sér dráttar-
vagninn og stóð umkringdur eldi,
en inni í bílnum var ökumaðurinn,
sem hafði verið að kalla á hjálp:
„Ertu læknir?" hrópaði maður-
inn. „Viltu hjálpa mér?“
„Við ætlum að ná þér héðan
burtu,“ svaraði Plebani og klöngr-
aðist upp á dráttarbílinn. Hann
náði taki á manninum, gat vegið
hann uppyfir vélarhúsið og saman
runnu þeir niður yfir stuðarann og
niður á götuna. Bílstjórinn reyndi
að rísa á fætur, en rak upp sárs-
aukavein og það leið yfir hann.
Nokkrar mínútur höfðu liðið.
Leiðin, sem Plebani hafði komið
undir vörubílinn var lokuð. Brenn-
andi spýtur voru að detta úr pall
inum á honum, og ekkert var lík-
legra en að bíllinn allur félli niður
á götuna þá og þegar, því flest var
brunnið, sem brunnið gat. Plebani
skreið aftur á bak undir vörubíl-
inn á hnjánum, og dró manninn á
eftir sér. Hann fann, að hárið sviðn-
aði, og honum fannst að það myndi
kvikna í andliti sínu. Tveir metrar,
þrír metrar, allt í einu var hann
sloppinn. Hann reis á fætur, greip
vörubílstjórannn og dró hann á eft
ir sér, um leið og vörubíllinn valt
á götuna.
Þegar Plebani kom með vörubíl-
stjórann til Simonetti, sá hann að
Simonetti var önnum kafinn að
hjálpa þeim særðu, sem höfðu
bjargast af eigin rammleik úr
stöppunni.
Simonetti var búinn með birgðir
sínar af súrefni og sjúkragögnum
— og ekkert bólaði á sjúkraliðun-
um. „Guð má vita, hvenær þeir
komast í gegn!“ sagði Simonetti.
„Skyggnið er ekki neitt."
Plebani stakk sér aftur inn í sort-
ann. Hann varð að gefast upp við
einn vörubílinn, vegna þess að hann
gat ekki opnað hann eldurinn rak
hann frá öðrum. Síðan, í tjörupolli
í útjaðri bálsins, rakst hann á Bill