Úrval - 01.12.1974, Qupperneq 88

86
ÚRVAL
Það mátti að vísu leysa hann, en
það var aðeins æðsti ættarhöfðing-
inn, sem það mátti gera. Hann varð
að leysa hann með eigin höndum.
Kalda-Eyra bjóst til varnar með
spjótið að vopni, sem honum hafði
tekist að ná af einum óvinanna í
upphafi bardagans, og beið þarna.
Augu hans voru tárvot af von-
brigðum vegna ósigursins.
Þrír Pawneemenn riðu beint að
honum. Líkt og fyrir kraftaverk
tókst honum að komast undan
spjótsstungum þeirra, og honum
tókst jafnvel að helta einn hest
þeirra með spjótinu. Pawneemenn-
irnir gerðu hlé á árás sinni til þess
að sinna hestinum, sem var þeim
meira virði en gamall, staurbund-
inn stríðsmaður, og þegar þeir hófu
árás sína að nýju, blasti við þeim
furðuleg sjón.
Ungur stríðsmaður hafði skotist
út úr aðalhóp hinna hörfandi óvina
og kom nú hlaupandi til þess að
taka sér stöðu við hlið gamla
mannsins. Þetta var Halti-Bjór.
Hann beygði sig niður, kippti burt
húðarlengjunum og tók sér stöðu
við hlið Kalda-Eyra með ögrunar-
svip.
Stríðsmönnunum tveim tókst að
verjast óvinunum af miklu hug-
rekki og glæsilegri snilli. Þeir vörð-
ust spjótsstungunum með stríðs-
kylfum sínum. Þeir hörfuðu undan
skref fyrir skref. Og í fjórðu árás
Pawneemannanna teygði Halti-
Bjór sig leiftursnöggt upp á við og
kom snertihöggi á einn óvinanna.
Þetta var greinilegt högg, sem hann
tilkynnti hárri röddu. Það var ekki
hægt að vefengja það.
Þetta afrek varð „Fólkinu okkar“
mikil hvatning, og stríðsmennirn-
ir þutu fram á við og flýttu sér að
umkringja Kalda-Eyra og bjarg-
vætt hans. Þegar Pawneemennirnir
sáu, hversu einbeittir þessir fót-
gangandi menn voru, hörfuðu þeir
undan með hesta sína.
í þessum fræga bardaga börðust
11 af „Fólkinu okkar“ gegn 19
Pawneemönnum. Minningin um
hann var varðveitt í sögu hvers
ættflokks þjóðflokks okkar, og var
honum lýst ýtarlega fyrir hvítum
mönnum einni öld síðar. Þrir
stríðsmenn „Fólksins okkar“ særð-
ust og einnig tveir Pawneemenn.
Enginn var drepinn.
En þegar hópur stríðsmannanna
sneri aftur til Skröltormahæða án
þess að hafa náð nokkrum hestum,
urðu menn þar mjög vonsviknir
Enn einu sinni hafði „Fólkinu okk-
ar“ mistekist að krækja sér í hesta.
Halta-Bjór var ekki heldur hrósað
fyrir að hafa bjargað Kalda-Eyra,
því að það voru heilög forréttind’
ættatfhöfðingjanna einna, og það
var álitið bera vott um mikla of-
dirfsku og hroka, að hann skyldi
hafa gert slíkt upp á eigin spýtur.
FRAM AF HÖMRUNUM. Morg-
un einn árið 1768, þegar Halti-Bjór
var orðinn 21 árs, kom njósnari
hlaupandi inn í tjaldbúðir „Fólks-
ins okkar“ með æsandi fréttir.
Hann hafði komið auga á vísunda-
hjörð langt í norðvestri, og hjörðin
virtist stefna í áttina að nálægum
kalksteinahömrum. Því hélt allur
ættflokkurinn af stað til þess að
beina hjörðinni að hömrunum.
Þeir gengu greitt í þrjá daga