Úrval - 01.12.1974, Síða 89

HALTI-BJÓR
87
samfleytt, og síðla síðdegis þriðja
daginn komu þeir auga á vísunda-
hjörðina. Þetta var stór hjörð. í
henni voru að minnsta kosti nokk-
ur þúsund vísundar. Hún mjakað-
ist varla úr sporunum. Galdurinn
var nú fólginn í því að beina hjörð-
inni í átt til hamranna á þann hátt,
að hún gerði sér ekki grein fyrir
hættunni.
Ættarhöfðingjarnir ákváðu, að
megnið aí „Fólkinu okkar“ skyldi
sveigja í vesturátt í stórum boga
og koma hljóðlega aftan að hjörð-
inni og taka sér þar stöðu og reyna
að halda henni, ef hjörðin reyndi
að hörfa undan. Aðrir, sem áttu að
taka sér stöðu vinstra og hægra
megin leiðarinnar til hamranna,
áttu að gæta þess, að hjörðin sveigði
ekki til annarrar hvorrar hliðar-
innar. Halta-Bjór var falið að vera
einn af úlfunum sjö. Þar var um
stríðsmenn að ræða, sem brugðu
yfir sig úlfsskinnum og bundu þau
þannig á sig, að þau huldu alveg
líkama þeirra. Síðan læddust þeir
að hjörðinni þannig búnir.
í tvo daga rak og elti „Fólkið
okkar“ hjörðina. Þeir sem að baki
hennar voru, gættu þess að reka
hana áfram jafnt og þétt og slaka
ekki á. Á þriðja degi varð það aug-
ljóst, að „Fólkið okkar“ átti góða
möguleika á að geta rekið vísund-
ana fram af hömrunum. Ulfamenn-
irnir sjö fengu nú bestu bogana
og örvarnar, sem ættflokkurinn átti,
svo að þeim tækist þó að minnsta
kosti að leggja nokkur dýr að velli,
ef reksturinn fram af hömrunum
mistækist.
Hin örlagaríka ákvörðun um,
hvenær æra skyldi hjörðina, svo
að hún tæki á rás beint að hömr-
unum, var fengin í hendur ráði,
sem Kalda-Eyra átti sæti í, en hann
var reyndasti og vitrasti vísunda-
veiðimaðurinn. „Ég sé um vinstri
undankomuleiðina,“ sagði Kalda-
Eyra. Allir vissu, að það var veiki
hlekkurinn í rekstrarkeðjunni,
vegna þess að hjörðin yrði þeim
algerlega glötuð, ef hún tæki á rás
í þá átt. Þá kæmist hún út á slétt-
una aftur.
Tveim rosknum ættarhöfðingjum,
sem tekið höfðu þátt í mörgum
slíkum veiðiferðum, var falin sú
ábyrgð að hefja árásina, sem átti
að trylla hjörðina, svo að hún rás-
aði beint af augum. Með tryllings-
legum hrópum æddu þeir beint að
vísundunum, sem voru í farar-
broddi. Á sama augnabliki æddu
þeir, sem að baki hjarðarinnar voru
áfram með ópum og óhljóðum og
köstuðu grjóti í öftustu dýrin.
Hjörðin trylltist, og sem snöggvast
virtist hún bara ætla að æða fram
og aftur stefnulaust í stað þess að
fara í áttina til hamrabrúnarinnar.
Þetta var hættulegt augnablik. Ætt-
arhöfðingjarnir' höfðu búist við
þessu. Hópur sterkra, ungra manna
byrjaði nú að kasta grjóti í for-
ystudýrin. Dýrin hikuðu sem
snöggvast. Þetta var örvæntingar-
fullt augnablik. Sérhver Indíáni
bað til „Mannsins uppi,“ bað hann
hjálpar. Og svo tók hin geysistóra
hjörð á rás.
En á síðasta augnabliki tók
hjörðin skyndilega til að sveigja í
áttina til sléttunnar, og nú virtist
sem hún væri að ganga þeim úr