Úrval - 01.12.1974, Qupperneq 98

96
sex fet á hæð og vó tæp 160 pund.
Hann var því grannur og virtist
vera næstum krangalegur. Hann
var með svart hár, sem hann flétt-
aði í tvær fléttur, sem náðu niður
á axlir. Um þær var vafið vísunda-
leðuról, sem skreytt var með elgs-
tönnum. Húð hans var sem ljóst
brons á lit. Oftast var hann í lenda
skýlu, en var að öðru leyti nakinn
að ilskónum undanskildum. En á
veturna kunni hann vel við sig í
þröngum skinnbuxum, og voru
saumarnir utanfótar skreyttir með
leðurkögri eða litlum fjöðrum.
Hann var þá líka í vesti, sem var
skrautlega málað, og með létta
skikkju á öxlum sér, sem gerð var
úr húð af ungum vísundi.
Hann mat félagsskap samfélags-
þegna sinna mjög mikils, bæði
ungra sem gamalla. Og hann var
alveg eins eðlilegur í framkomu við
börnin og eldri stríðsmenn. Hann
mat hin nánu tengsl hjónabandsins
mjög mikils og hélt við hinu trausta
sambandi, sem var milli hans og
feðra hans þriggja, mæðranna
þriggja og ýmissa annarra ættingja.
Því var eins farið með hann og
flesta af „Fólkinu okkar.“ Hann var
blíður og mildur í eðli sínu og forð-
aðist bardaga eftir bestu föngum,
en samt viðurkenndi hann, að raun-
veruleg karlmennska hvers karl-
manns var endanlega komin undir
getu hans til þess að koma stað-
festum snertihöggum á óvini sína.
Hann fann til náinnar samkennd-
ar með öllu því, sem lífsanda dró.
Og einna best skildi hann vísund-
inn. Einnig gat hann rakið slóð
elgsdýra og dádýra og lagt þau að
ÚRVAL
velli. Hann vissi, hvar bjórinn
faldi sig, og hvernig hægt var að
veiða erni í gildrur, þegar mann
vantaði arnarfjaðrir.
Vitsmunir hans gerðu hann vel
hæfan til þess að bregðast rétti-
lega við vandamálum þess heims,
sem hann þekkti. Hann hafði ágætt
minni, sem studdist einnig við
mjög næma athyglisgáfu. Þar eð
hann lifði einföldu lífi, fékkst hann
aðeins við að leysa einföld vanda-
mál. Óhlutstæð hugsun og hug-
myndir voru honum að miklu leyti
ókunnur heimur, og hann lét sér
nægja sinn litla heim, sem takmark-
aðist af erfðavenjum og siðum ætt-
flokksins.
Þessi maður, sem hafði misst hest
sinn vegna giftingar sinnar (ráðið
hafði þegar útdeilt öllum hinum
hestunum), ákvað nú að fram-
kvæma fífldirfskuverk til þess að
eignast annan hest. En hann vissi,
að hann þyrfti á öllum þeim lík-
ams- og sálarkröftum að halda, sem
hann bjó yfir, ætti honum að tak-
ast að framkvæma það, sem hann
ætlaði sér, framkvæma það einn
og óstuddur. Og hann gat aðeins
tryggt sér algert vald yfir slíkum
kröftum með því að helga sig sól-
inni og hreinsa þannig anda sinn.
Eftir að hann hafði velt þessari
ákvörðun sinni fyrir sér í nokkra
daga, gekk hann til konu sinnar
og tilkynnti henni: „Ég mun helga
mig sólinni við næsta Sólardans."
Blálauf skalf, því að hún gerði
sér grein fyrir því, að enginn gat
séð afleiðingarnar fyrir, þegar mað-
ur helgaði sig sólinni.
BLÓÐUG ELDRAUN. Hátíða-