Úrval - 01.12.1974, Qupperneq 100

98
ÚRVAL
og biðu hreyfingar- og svipbrigða-
lausir þess, sem koma skyldi.
Öldruðu mennirnir gengu að
fyrsta stríðsmanninum, þukluðu á
bakvöðvum hans og þrýstu öðrum
beitta tréfleininum undir þaninn
bakvöðva og út úr húðinni hinum
megin vöðvans. Samstundis spýtt-
ist blóðgusa úr sárinu. Þeir próf-
uðu, hvort fleinninn sæti fastur,
toguðu í hann og ýttu honum til.
Síðan festu þeir annan enda leð-
urólarinnar við hann og hinn end-
ann við aðra vísundahauskúpuna,
sem þeir réttu síðan unga mannin-
um. Hann lét ekki í ljósi nein þján-
ingarmerki, heldur lyfti hauskúp-
unni í átt til sólar og kastaði henni
síðan til jarðar. Svo stóð hann þarna
teinréttur og hreyfingarlaus, með-
an öldruðu mennirnir viðhöfðu
sömu helgisiðina við félaga hans.
Ungu stríðsmennirnir stukku nú
fram á við. Vísundahauskúpurnar
drógust þunglega eftir sandinum og
rifu næstum tréfleinana í gegnum
bakvöðva stríðsmannanna. Og
stríðsmennirnir tóku nú til að dansa
og héldu því áfram í langan tíma.
Konur sungu, og gamlir menn
hvöttu ungu mennina til þess að
halda dansinum áfram. Og klukku-
stundum saman héldu þeir áfram
að dansa og draga hauskúpurnar á
eftir sér. Það var líkt og þeir væru
í eins konar dáleiðslu. Loks festist
horn á annarri hauskúpunni í
runni. Það stríkkaði á ólinni, og
tréfleinninn ruddi sér braut í gegn-
um bakvöðva dansmannsins. Hann
hné niður.
Þegar röðin kom að Halta-Bjór
að helga sig sólinni, gekk hann til
Baðmullartrjáa-Hnés og leiddi hann
til Blálaufs, sem beið þar álengdar.
Halti-Bjór tók hönd vinar síns,
lagði hana í hönd eiginkonu sinnar
og sagði hárri röddu: „Taktu hana.
Gerðu henni barn. Þetta er fyrsta
fórn mín.“ Svo hörfaði hann nokk-
ur skref frá þeim og fylgdist með
því, þegar Baðmullartrjáa-Hné
leiddi Blálauf inn í tjald, sem ætl-
að var til þessarar æðstu helgiat-
hafnar. Halti-Bjór hafði nú jafnvel
fórnað konu sinni og þetta sannaði,
að hann mátti teljast hæfur til þess
að gangast undir þá eldraun, sem
beið hans.
Nú sneri hann sér að feðrum sín-
um þrem og rétti þeim tvo beitta
tréfleina og tvær langar leðurólar.
Elsti faðir hans gekk fram, greip
í mjúkt holdið á bringu Halta-
Bjórs og þuklaði hann með fingr-
um sínum, þangað til hann fann
vinstri brjóstvöðva hans. Hann tog-
aði í hann og stríkkaði á honum.
Svo teygði hann sig eftir tréfleini,
lyfti honum hátíðlega í átt til sól-
ar samkvæmt viðurtekinni helgi-
venju og stakk honum síðan undir
vöðvarin, þangað til oddurinn var
kominn í gegnum húðina hinum
megin vöðvans og báðir endar tré-
fleinsins stóðu þannig út úr holdi
Halta-Bjórs. Annar faðir hans gerði
hið sama við hægra brjóstvöðva
hans og einblíndi í augu sonar síns,
en ungi maðurinn afbar hina miklu
kvöl án þess að sýna þess nokkur
merki, að þetta ylli honum nokkr-
um þjáningum.
Feðurnir bundu síðan leðurólarn-
ar við tréfleinana og gáfu áhorf-
endum merki. Ungur maður spratt