Úrval - 01.12.1974, Qupperneq 104

102
ÚRVAL
þangað til sólin gekk að síðustu til
viðar.
Þessa nótt hélt Halti-Bjór aftur
til síns eigin tjalds, þar sem Blá-
lauf beið hans. „Nú er ég reiðu-
búinn að fara,“ sagði hann.
GJÖF SÓLARINNAR. Fyrir dög-
un var hann lagður af stað einn
síns liðs til átaka við Pawneemenn-
ina. Hann gætti þess að ganga eins
hljóðlega og framast var unnt og
að skilja ekki eftir neina slóð. Hann
gekk í suður, í átt til Kansas og
langan spöl meðfram Stóru-Bláá,
en þar voru ekki neinir Pawnee-
menn.á veiðum. Síðan stefndi hann
í át.tina til Arkansasárinnar, og þá
kom hann auga á veiðitjaldbúðir
Pawneemanna. Þar voru margir
hestar. Allar aðstæður urðu að vera
honum hagstæðar, ætti hann að
hafa nokkurn möguleika til að tak-
ast það, sem hann hafði í hyggju.
Hann lá þarna í leyni í þrjá daga
samfleytt og fylgdist gaumgæfilega
með öllu því, sem gerðist í tjald,-
búðunum.
Á fjórða degi ályktaði hann, að
ætti honum að verða nokkuð á-
gengt, yrði hann nú loks að láta
til skarar skríða. Hann hafði að
vísu ekki mikla möguleika e.inn
síns liðs gegn ofureflinu. Pawnee-
veiðimennirnir höfðu riðið langt í
vesturátt, lengra en Pawneemenn
fóru yfirleitt. Og þeir yrðu því
dauðþreyttir þegar þeir sneru heim
síðla kvölds. Það hafði staðið yfir
vísundaslátrun í tjaldbúðunum í
þrjá daga samfleytt, og það var
einnig erfið vinna. Hann ætlaði sér
því að láta til skarar skríða í nótt.
Hann sofnaði og vaknaði ekki
fyrr en um miðnætti. Hann dró
djúpt að sér andann og snerti brjóst
vöðvana, skreytta svörtum örum,
þegar hann minntist þess, að hann
hafði helgað sig sólinni. Svo sagði
hann: „Ég er einn af „Fólkinu okk-
ar.“ Hjálpaðu mér, Maður-uppi.“
Þegar líða tók að dögun, læddist
hann að fjarlægari enda hestarétt-
ar Pawneemannanna. Hún var
fremur flausturslega gerð. Hann sá,
að varðmaður sá, sem var á verði
einn síns liðs, var ekki á sama
stað og hann hafði verið nóttina
á undan heldur á öðrum stað, þar
sem hann gæti orðið honum mjög
skeinuhættur. Það yrði því nauð-
synlegt fyrir hann að drepa varð-
manninn. En þegar Halti-Bjór var
í þann veginn að læðast að varð-
manninum til þess að skera hann
á háls, ýlfraði sléttuúlfur. Pawnee-
maðurinn hljóp í áttina til sléttu-
úlfsins og kastaði steinum að hon-
um. Á sama augnabliki skaust
Halti-Bjór inn í hestaréttina, greip
í faxið á fallegum, rauðum hesti,
sveiflaði sér á bak honum og tókst
að reka tvo tugi hesta út úr rétt-
inni. Hann rak þá á stökki burt
frá tjaldbúðunum. Hann gætti þess
að beina þeim í norðurátt.
Ríðandi Pawneemenn veittu hon-
um tafarlaust eftirför. Svo kom sól-
in upp, og döggin þornaði af gras-
inu. Nokkrir af hestum þeim, sem
Halti-Bjór hafði náð í, tvístruðust
nú, en honum tókst að reka hina
áfram í rétta átt. Pawneemennirnir
héldu eftirförinni áfram. Þeir
þeystu á eftir honum yfir enda-
lausa sléttuna, svo að rykið þyrlað-
ist upp. Þeir létu sig engu skipta