Úrval - 01.12.1974, Síða 107

104
ÚRVAL
Bestu riddarar sléttunnar voru Commanche indiónarnir. Svaeði þeirra nóði eitt
sinn fró Platte-ánni suður til Mexíkó. Mynd þessi af skinntjaldaþorpi Commanche
indíána er tekin einhvern tíma milli 1868—1872.
þá hesta, sem tvístruðust úr hópn-
um, sem Halti-Bjór rak á undan
sér.
Halti-Bjór, sem hafði staðist eld-
raun Sólardansins, virtist nú ó-
þreytandi. Það var sem þorstinn,
þreytan og kvíðinn ynnu alls ekki
á honum. Og þegar líða tók á síð-
degið og hann hélt áfram þeysi-
reið sinni í átt til Platteárinnar,
virtist honum vaxa ásmegin frekar
en að af honum drægi. En hann
yrði að leysa erfitt vandamál, þeg-
ar að ánni kæmi. Þar var um það
að tefla, hvort honum tækist að
halda hestunum, sem hann hafði
náð í. Honum yrði að takast að
hvetja lausa hestana til þess að
fara út í ána og svamla yfir að
hinum bakkanum.
Rauðnefur og nokkrir aðrir stríðs
menn voru einmitt að leita að bjór-
um í árbökkunum, og þeir komu
honum til bjargar í þessari miklu
klípu. Þegar þeir sáu Halta-Bjór
koma þeysandi yfir sléttuna, flýttu
þeir sér honum til hjálpar. Þeir
mynduðu stóran boga umhverfis
hann og söfnuðu hestunum saman
innan þess boga. Pawneemennirnir
stöðvuðu hesta sína í nokkurri fjar-
lægð og sáu, að þeir yrðu ofurliði
bornir og héldu því burt.
Halta-Bjór var hrósað hástöfum
HALTI-BJÓR
105
heima í Skröltormahæðum um
kvöldið, því að hann hafði ekki að-
eins snúið til baka á sínum eigin
hesti, sem var stór, rauður grað-
foli, heldur hafði hann meðferðis
18 aðra hesta að auki. Hann gaf
Rauðnef einn, Baðmullartrjáa-Hné
annan, og Blálaufi gaf hann fallega
hryssu. Hina hestana afhenti hann
ráðinu, svo að það gæti ráðstafað
þeim.
En Halti-Bjór fékk ekki viður-
kennd nein snertihögg, því að hon-
um hafði ekki tekist að snerta
neinn Pawneemann í ferð þessari.
Hann vildi ekki heldur ræða þetta
afreksverk sitt við nokkurn mann.
Hvenær sem einhver forvitinn bað
hann um að útskýra, hvernig hon-
um hefði tekist að ná 19 hestum
einn síns liðs, svaraði hann bara:
„Þeir voru gjöf sólarinnar.“
AUGLITI TIL AUGLITIS VIÐ
HINN ÓSIGRANDI „ALDREI-
DAUÐA“. Á árunum, þegar „Fólk-
ið okkar" nam landsvæðið á milli
Platteánna tveggja, var það um-
kringt óvinum, og lífsbarátta þess
var erfið. En það gat treyst einum
bandamanni, besta og heiðarlegasta
Indíánaþjóðflokknum á sléttunum
miklu. Það voru Cheyenne-Indíán-
arnir.
Eitt sinn höfðu þeir verið svarnir