Úrval - 01.12.1974, Side 108

106
féndur „Fólksins okkar.“ Afi Halta-
Bjórs hafði oft og tíðum barist við
Cheyennemennina. En dag einn
komu æðstu höfðingjar þessara
tveggja þjóðflokka saman til skrafs
og ráðagerða. Og að lokum komust
þeir að þessari niðurstöðu: „Það er
heimskulegt af okkur að eyðileggja
sjálfa okkur. Við eigum margt sam-
eiginlegt." Svo reyktu þeir friðar-
pípuna, og öll næsta öld leið, án
þess að nokkrir Chyennemenn berð
ust við „Fólkið okkar“, þ.e. allur
sá tími, sem Indíánarnir áttu eftir
að reika um slétturnar mikiu.
Þetta var enn athyglisverðara
vegna þess, að „Fólkið okkar“ tal-
aði erfiðasta Indíánamálið, sem var
því að mörgu leyti fjötur um fót,
hvað snerti samskipti við aðra
Indíánaþjóðflokka. Það var svo
erfitt, að engum öðrum Indíána-
þjóðflokk lærðist að tala það, nema
Gros Ventres-Indíánunum, sem til-
heyrðu skyldri grein þjóðflokks
þeirra. Þetta mál átti algera sér-
stöðu. Og það var aðeins talað af
3300 mönnum hér á jörðu. „Fól.kið
okkar“ var ekki fleira en það. í
rauninni gat sérhver sá Indíána-
þjóðflokkur, sem „Fólkið okkar“
átti einhver samskipti við, aðeins
talað sitt eigið tungumál. Og óvina-
þjóðflokkarnir voru ekki miklu
stærri. Utemenn voru aðeins 3600
talsins, Comanchemenn voru aðeins
3500 og Pawneemenn aðeins 6000.
Hinir miklu Cheyennemenn, sem
áttu eftir að verða frægir í sögunni,
voru ekki heldur fjölmennir. Þeir
voru aðeins 3500 talsins. Þessir
þjóðflokkar gátu aðeins ræðst við
með hjálp merkjamáls, en það
ÚRVAL
kunnu allir Indíánar sléttanna
miklu.
Árið 1776 sendu höfðingjar Chey-
ennemanna sendiboða á fund „Fólks
ins okkar“. Hann sagði við þá með
hjálp merkjamáls: „Comanche-
menn milli Platteár og Arkansasár
ræna núna og drepa, Við ætlum
í stríð við þá og leitum hjálpar
ykkar.“
Það var aðeins hægt að svara
slíkri beiðni á einn hátt. Því gerð-
ist það síðla sumars, að her Chey-
ennemanna ásamt liði frá „Fólkinu
okkar“ reið í suðurátt til þess að
kenna Comanchemönnum gagnlega
lexíu. Það var þá, að stríðsmenn-
irnir byrjuðu að tala um Comanche-
stríðsmanninn „Aldrei-Dauða" á
kvöldin. “Ég barðist eitt sinn við
hann,“ sagði einn þeirra. „Hann er
ósigrandi.“
Ýmsir aðrir urðu til þess að stað-
festa þessi ummæli. Á meðal allra
þeirra Indíánaþjóðflokka, sem reik-
uðu um slétturnar miklu, voru
sögur á kreiki um þennan hug-
hrausta Comanchestríðsmann á
svarta hestinum sínum. Sagt var,
að hann væri verndaður af „sterku
lyfi,‘ sem gerði það að verkum, að
á honum ynnu engar örvar.
Því urðu stríðsmenn þessara
tveggja þjóðflokka enn varkárari
en áður, þegar þeir nálguðust Ark-
ansasána. Þeir héldu áfram að leita
að sem ákjósanlegustum stað fyrir
árásina á Comanchemennina. Loks
sögðu njósnarar þeirra, að ráðleg-
ast væri að halda yfir Arkansas-
ána og ráðast á Comanchemenn úr
suðri. Þannig tækist þeim kannske
að reka fleyg á milli þessara miklu