Úrval - 01.12.1974, Síða 120

118
ÚRVAL
Næsta dag kallaði Halti-Bjór
saman allan flokkinn og lýsti því,
hvers hann hefði orðið vísari.
Hann fullvissaði höfðingjana um,
að gestirnir væru ekki guðir og
þeir hefðu komið í friðsamlegum
tilgangi. Hann sagði, að þeir hefðu
bara áhuga á að versla. Hann safn-
aði síðan saman öllum þeim bjór-
skinnum, sem til voru, kastaði þeim
á dráttargrind og teymdi síðan
hestinn á staðinn, þar sem gest-
irnir biðu með sínar freistandi
vörur. En þegar viðskiptin voru í
þann veginn að hefjast, gaf hann
til kynna, að hann kærði sig ekki
um neitt silfurdót né marglitar
ábreiður. Hann benti ákveðinn á
einn af rifflunum til þess að gefa
mönnunum til kynna, að hann tæki
ekki við neinu öðru í skiptum fyr-
ir skinnin.
Hærri maðurinn, sá með rauða
skeggið, var ófús til þessara við-
skipta og sagði við félaga sinn: „Ef
þeir fá byssur, verða þeir eins
slæmir og Pawneemennirnir." Hann
vildi ekki láta byssuna af hendi,
en hinn maðurinn tók hana af hon-
um, rétti Halta-Bjór hana og sagði
á frönsku við félaga sinn: „Þeir
fá hvort sem er byssur fyrr eða
síðar. Ef þeir fá þær hjá okkur,
þá fáum við skinnin þeirra.“
Og þannig hitti „Fólkið okkar“
hvíta manninn, byrjaði að versla
og eignaðist byssur.
SÍÐASTI BARDAGINN. Snemma
hausts skiptu baðmullartrén um
lit, en þau uxu meðfram hverri á
og hverjum læk. Blöð þeirra urðu
logagyllt stutta stund og glitruðu
pins og asparlauf. En vindar vetr-
arins, sem var skammt undan,
feykti þeim burt, og svo stóðu trén
skyndilega nakin.
Árið 1803, þegar Halti-Bjór var
orðinn 56 ára gamall, minntu þessi
litaskipti baðmullartrjánna hann á,
að framundan biði dimmur og
kaldur vetur. Hann langaði ekki
til þess að mæta enn öðrum vetri.
Kuldinn hafði orðið bitrari eftir
því sem árin liðu, og hann fann nú
ekki lengur neina huggun í því að
sitja á rúmfleti sínu og segja ungu
mönnunum frá fornum afreksverk-
um sínum. Veikindi hans höfðu
byrjað fyrir nokkrum árum, þegar
hann hafði brotið tönn á seigu vís-
undakjöti. Næsta ár hafði hann
misst aðra tönn á sama hátt og
síðan tvær í viðbót, svo að nú
neyddist hann til þess að éta kjöt-
kökur úr vindþurrkuðu, mögru
kjöti, en að því hafði honum aldrei
geðjast.
Æskuvinir hans voru nú óðum
að týna tölunni. Rauðnefur hafði
dáið í fyrravetur, og Baðmullar-
trjáa-Hné var löngu dauður. Yngri
menn sátu nú við stjórnvölinn, og
enda þótt þeir hefðu til að bera
hugrekki það, sem ættflokknum var
í brjóst borið, voru þeir mestu
klaufar í samningum sínum við
Comanchemenn og höfðu leyft
Pawneemönnum að flytjast svo
langt í vesturátt, að nú var „Fólk-
ið okkar“ orðið næstum innikróað
á pínulitlu landsvæði umhverfis
Skröltormahæðir. Hann var því í
leiðu skapi, þegar njósnarar komu
æðandi inn í tjaldbúðirnar með
þær fréttir, að Pawneemenn hefðu
náð í unga stúlku frá „Fólkinu okk-