Úrval - 01.04.1976, Qupperneq 29

TAUGASTRÍÐ A TÚNDRUNNI
27
En þessu var lokið — eða hvað? Hann
hafði hörfað.
Ég sneri mér við og lagði enn einu
sinni af stað til búðanna. Hann var á
hlið við mig, aftur á hringferli,
eins og til að komast undan vindi og
finna af mér lyktina. Ég herti á mér.
Ekki ganga of hratt, var öskrað
inni I hausnum á mér. Hann kynni
þá að skynja hræðsluna. Svo ég nam
staðar og sneri að úlfinum. Nú voru
líklega um 75 metrar á milli okkar,
of langt til þess að ég gæti séð, hvort
hárin risu enn á herðakambinum.
Við störðum í augu hvor annars
um hríð, síðan sneri ég mér aftur
í mína stefnu og hélt göngunni
áfram.
Nú nam ég ekki staðar. Ég vissi,
hvað ég ætlaði að j?era. Ég hefði átt
að gera það strax. Ég ætlaði að stansa
og hnýta skeiðahnífinn minn við
hornendann. Ég gat notað aðra
skóreimina. Kannski ætti ég að stansa
strax og gera það. Nei, halda áfram
að ganga. Úlfurinn fylgdi nú slóð
minni, snasaði af sporunum og
sperrti trýnið upp í vindinn. Ég hélt
ofan í lægð, og nú hvarf hann
bak við leiti.
Fimm mínútur liðu, og ég sá hann
ekki. Ég gekk hratt, og stefndi beint
til vinnubúðanna. Fimmtán mínút-
ur. Enginn úlfur. I fyrsta sinn fann
ég til öryggis. Nei, ég var sem
frelsaður. Eg uppgötvaði, að mér
þótti orðið bysna vænt um hrein-
dýrshornið mitt. Hefði ég ekki haft
það, hefði ég líklega hegðað mér
öðruvísi. Það er ekki víst, að ég hefði
haft kjark til að ganga að úlfinum
aðeins með skeiðahníf að vopni.
Mér hefði þótt gaman að vita, hvað
úlfurinn ætlaðist fyrir, þegar hann
kom til móts við mig. Hvað hefði
gerst, ef ég hefði orðið ofsahræddur
og hlaupið? Hvað hefði orðið úr mér
án hornsins?
Fljótlega var ég kominn upp á
hæðardrag aðeins um 300 metra frá
búðunum. Ég fann ilm af reyktri
svínssíðu. Dagvaktin var að borða
morgunmatinn sinn. Sólin var komin
upp fyrir fjöllin í austri. Þetta var
undrafagur morgunn.
Ég staldraði við þarna á hæðinni
og velti því fyrir mér, hvað ég ætti að
gera við hornið. Ég gæti haft það
með mér í flugvélinni, þegar ég færi
heim, en það var ekki mikils virði,
þetta horn, þegar það var ekki í sínu
rétta umhverfi. Það hafði þjónað mér
veh Og ég myndi aldrei gleyma því.
Ég lét það detta úr hönd mér til
jarðar. Og það hrökk í tvennt, eins
og léleg Hollywood-eftirlíking.
★

Maður, sem ég þekki, var að kvarta yfir lækninum sínum: ,,Ég fæ
aldrei samband við hann,” sagði hann reiðilega. ,,Ef ég reyni að ná í
hann í símann segir hjúkrunarkonan að hann sé í húsvitjun. Reyni ég
að hitta hann á skrifstofunni fæ ég sama svarið — hann erí húsvitjun. I
þrjú ár hefur hann verið heimilislæknirinn minn og í níu tilfellum af
hverjum tíu hefur hann verið í húsvitjun, þegar ég hefi þurft á honum
að halda.”
„Hvernig stendur eiginlega á því að þú hefur þennan lækni?
spurði ég.
,,Af því að hann fer í húsvitjanir. ”
N.M.