Úrval - 01.04.1976, Qupperneq 125

123
En hann vissi líka, að ef hann andaði
að sér brennheitu loftinu væri hann
dauðans matur.
Rod átti aðeins eina undankomu-
elið: að hlaupa gegnum eldinn í von
um að komast á sviðinn grassvörðinn
að baki hans. Hann spratt upp og
hljóp blindandi eins og fætur tog-
uðu, en lungun voru orðin súrefnis-
laus og hann andaði ósjálfrátt að sér,
Hann bjóst við óbærilegum kvölum í
sviðnuðum lungunum, en sársaukinn
var minni en við hefði mátt búast.
Þar sem hann gat nú dregið
andann hljóp hann hraðar og bað til
guðs að sér yrði ekki fótaskortur. Loks
datt hann niður af mæði, blindaður
af tárum og gat varla trúað því að
hann væri enn lifandi. Það voru
engar blöðrur á andlitinu, en eyrun
voru sviðin og hárið hafði brunnið.
Þegar Rod var aftur búinn að fá
sæmilega sjón, fór hann að svipast
um eftir öxinni sinni og fann hana
eftir nokkra leit f öskunni, sem enn
var glóðheit. Honum var hefnd í
hug. Hann þreif öxina og gekk hratt
meðfram eldjaðrinum þar til hann
kom að svæði þar sem hann áleit að
unnt yrði að stöðva framrás hans.
Hann tók til starfa og dró ekki af
sér þvf að hann var ákveðinn f að
stöðva skógareldinn, sem hafði nærri
gengið af honum dauðum.
Það var komið fast að miðnætti,
þegar hann heyrði mannamál. Það
var annar flokkur fallhlífastökkvara
og hann hafði talstöð meðferðis. Rod
kallaði þegar upp félaga sína og
skýrði frá þvf sem gerst hafði, en
svo hélt hann áfram að vinna með
honum nýju félögum að þvf að gera
varnarlínu sem dygði. Undir dögun,
hittust báðir flokkarnir og þá gafst
Rod betra tækifæri til að segja frá
því, hvernig honum hafði tekist að
sleppa lifandi úr eldhafinu.
Átján kiukkustundum eftir að
tilkynning hafði borist um skógar-
eldinn hafði tekist að ná valdi á
honum. Farangrinum var staflað f
hrúgu á auðu svæði þar sem þyrla
mundi sækja hann, en sjálfir héldu
mennirnir til móts við Iangferðabíl,
sem átti að aka þeim heim.
Á leiðinni var stansað við veitinga-
stað og menn fengu sér bjór til að
slökkva þorstann. Rod var með svo
miklar blöðrur á höndunum að hann
gat varla lialdið á bjórkrúsinni. En
hann vissi að blöðrurnar mundu
batna og honum leið vel við tilhugs-
unina um að hann hafði barist
eins og maður og ekki látið hræðsl-
una buga sig.
★

Það sem er verst við veðurfréttirnar, er að þær standast of oft, þegar
við treystum ekki á þær, og eru of oft réttar, begar við látum þær eins og
vind um cyrun þjóra. H. D.