Goðasteinn - 01.09.1966, Blaðsíða 60

Allt í einu sá ég til manns, ef mann skyldi kalla, utan við glugg-
ann. Þetta var ótótlegur strákur með grámórauðan hattgarm með
slútandi börðum á höfði, klæddur grámórauðri peysu og samlitum
buxum. Fætur fyrir neðan hné virtist vanta með öllu. Héngu þar
niður trosnaðar buxnaskálmarnar. Þessi mannvera leið upp með
glugganum og hvarf mér svo. I sama bili kom amma inn í bað-
stofuna. Ég sagði henni þegar frá sýn minni. Rengdi hún sízt, að
satt væri og sagði: „Það kemur einhver, bráðum“. Rétt í því heyrð-
ist kvenmannsrödd kalla frammi í bæjardyrum: „Komið þið bless-
uð og sæl“. Við svöruðum, og konan rann á hljóðið til baðstofu.
Líklega hafa sumir talið, að hún ætti Skerflóðs-Móra að fylgju.
Skráð eftir Jóni Júníussyni skipstjóra frá Stokkseyrarseli.
IV
IIver var það?
Það var sumarið 1918. Við systkinin í Hraungerði í Álftaveri
vorum að reka hrossastóð úr Hraungerðisengjum suður fyrir Land-
brotsá. Veður var bjart og fagurt. Oti í Nefjum, hraunhólum vestan
við Hraunbæjarengjarnar, sáum við til ferðakonu, sem bar hratt
yfir á alfaraleið í austurátt, skammt fyrir ofan okkur. Hún hvorki
gekk né hljóp, heldur sveif eða flögraði áfram og fylgdi þó jörð.
Hún var á stærð við unglingsstelpu, búin mórauðum fötum og með
mórauðan trefil um háls, sem flagsaðist aftur um bak og niður í
hnésbætur. Leið hennar lá austur Birning, syðst í Hraungerðis-
engjum, eftir uppistöðugörðum og bakka Landbrotsár og svo austur
að Mjóási og Mjóásvatni og ferðamannaveginum austur Leiru.
Hún hvarf okkur norðan við Ómennskuholt, sem er sunnan við
ferðamannaveginn austur í Meðalland, eins og hann var þá. Þessi
ferð stóð stutta stund. Stúlkan hvarf okkur ekki sýnum, þótt við
litum andartak af henni.
Varla var þetta fyrirboði Kötlu, sem kom um haustið, meiri líkur
til, að þarna hafi farið fylgja ferðafólks, sem kom utan af Mýrdals-
sandi síðar um daginn og hélt svipaða leið, þó sunnan við Land-
brotsá.
Sögn Guðbjargar Halldórsdóttur frá Hraungerði.
58
Goðasteinn