Goðasteinn - 01.09.1966, Blaðsíða 10

sem fátt getur veitt sér, og þess efnaða, sem getur veitt sér allt,
jafnvel drengnum sínum sætindi og ýmsan óþarfa. Ég hafði ekki
hugsað um að kaupa sætindi eða neinn óþarfa, aðeins eitthvað, sem
glatt gæti foreldra mína, þegar heim kæmi, eitthvað, sem gat sett
ofurlítinn svip á fátæklega baðstofuna heima, og klukka á laglegri
hillu fannst mér mundi gera það.
Mér varð litið við. Ég sá þá, að þeir feðgar voru að pakka
niður klukkunni, sem ég hafði augastað á. Ég spurði drenginn, hvort
hann ætti klukkuna. Já, hann sagði, að pabbi sinn hefði gefið sér
hana, til þess að hafa í herberginu sínu, sér leiddist svo að vera
klukkulaus, þegar hann væri einn. „Þið eigið kannski ekki aðra
klukku“, sagði ég. ,,Jú, pabbi og mamma eiga sitt úrið hvort og svo
er stóra klukkan í baðstofunni". Ég gekk þegjandi út. Enginn gaf fá-
tæklega drengnum, í heimaunnu, grófgerðu fötunum gaum, nema ef
einhver hefði þá hent gaman að því, hvað hann væri luralegur. Um
það hugsaði ég þó ekkert, en í sál minni brann heitt bál, tilfinn-
ingar mínar kyntu látlaust að þeirri hugsun að reyna að verða sjálf-
bjarga maður, sem gæti á einn eða annan hátt unnið framtíð-
inni gagn.
Nú varð mér reikað að búðardyrum aðalverzlunarinnar. Kannski
ég fari þar inn og kaupi fyrir krónurnar mínar. Verzlunarstjóri þar
var Þórhallur Daníelsson, kunnur fyrir lipurð í viðskiptum. Ég gekk
þar inn. „Hér fást víst kvenklútar, ofanábindur meina ég, og
munntóbak“. Já, það var til. Afgreiðslumaðurinn spurði, hvort ég
ætti stúlku eða væri farinn að brúka tóbak. Ekki kvað ég það
vera, ég ætlaði að færa foreldrum mínum þetta. Honum fannst ég
ótrúlega hugulsamur. Klúturinn kostaði 50 aura og ein lykkja af
tókbaki krónu. Fyrir aurana, sem af gengu, keypti ég kandís.
Nú datt mér í hug að spyrja, hvort ekki fengist hér klukka. Jú,
klukkur voru til. Ætli kaupmaðurinn vildi taka eina frá og geyma
fyrir mig til haustsins. Búðarmaðurinn gekk inná kontór til kaup-
mannsins og sagði honum frá ósk minni. „Varst þú að biðja um
klukku“, spurði kaupmaður, um leið og hann gekk að búðarborð-
inu, þar sem ég stóð. Ég játti því, ef hún fengist geymd til hausts-
ins, ég gæti ekki borgað hana fyrri. „Það er sjálfsagt að gera það
fyrir svo myndarlegan pilt.“. Hann sagði búðarmanninum að taka
8
Goðasteinn