Goðasteinn - 01.03.1967, Blaðsíða 20

um mundi þctta þykja fásinna, enda öldin önnur. Aldrei fékk ég
hina umtöluðu þóknun fyrir orgellánið og því síður nokkuð fyrir
að spila á það, meira horft í hverja krónuna þá en nú. Samt fór svo,
að næsta haust hafði ég einhver ráð með að greiða Jónasi Helga-
syni skuld mína, er ég kom þá til Reykjavíkur. Fagnaði hann mér
vel og hrósaði skilvísi minni.
Þetta fyrsta orgel mitt seldi ég síðar Laugardælakirkju og fékk
þá annað stærra, er Isólfur Pálsson pantaði fyrir mig. Það var
afburða gott hljóðfæri. Man ég, að sr. Ólafur Magnússon í Arnar-
bæli tók í það, er ég var nýbúinn að fá það. Varð hann mjög hrif-
inn og vildi fyrir hvern mun kaupa það af mér, cn það var ekki falt.
Þetta orgel á ég enn, og hefur það veitt mér ótal ánægjustundir.
Framanskráðan frásagnarþátt sagði mér Guðmundur Ólafsson,
Þingholtsstræti 8 í Reykjavík árið 1960. Var hann þá 86 ára gamall.
Þótti mér sagan merkileg og góð aldarfarslýsing. Fékk ég gamla
manninn til að endursegja mér hana og ritaði þá niður jafnharðan.
Skiíli Helgason.
☆ ☆ ☆
ÆTTFÆRSLA
Kona var spurð um ætt manns og rak snöggvast í vörðurnar. Ætt-
færslan var á þessa leið: „Það -kemur til út af henni Kristbjörgu.
Magnús heitinn var hálfbróðir minn og hálfbróðir Guðrúnar systur
minnar, en ekki var það neitt skylt. En svo hétu þeir Páll og Haliur
foreldrar hans. Svo var Hallur seinni maður Einars, og þá áttaði
ég mig loksins á því“.
Sögn Helga Einarssonar frá Bæ í Lóni.
18
Goðasteinn