Goðasteinn - 01.03.1967, Blaðsíða 35

skýjað loft og léttara til norðurs en biksvört rigningin og þokan
í suðri, svo að Bláfell huidi að mestu. Kjalhraun er brunahraun, al-
gróðurlaust, hefir að líkindum runnið úr eða frá Arnarfellsjökli,
nær vestur undir Langjökul, suður að Kjalfelli og norður að Rjúpna-
felli. Fellin eru nálægt miðjum röndum þess, norðan og sunnan,
og tveggja tíma ferð, fetið, á milli fella.
Við vórum io mínútum lengur, sem stafaði af því, að allar
lægðir vóru undir snjó, sem óð töluvert í, en þó meir í hraungrand-
ana, sem upp úr vóru. Mér hafði verið sagt, að rétt við götuna væri
mjög mikið af kindabeinum, undir hól, sem er dálítið stærri en aðr-
ir, og séu beinin af fé Reynistaðabræðra, sem úti urðu með það
í hrauninu. Ég þóttist eftir lýsingunni sjá hólinn, en svo var mikill
snjór í kringum hann, að beinin sáust ekki.
Lciðin hefir verið vörðuð frá Kjalfelli norður í Mælifellsdal.
Þcgar kemur nokkru norðar en á mitt hraunið, standa þrjár vörður
saman. Þar er hraunið hæst og um leið landið á þessari leið. Segir
tilfinningin skjótt til, að þar sé maður á takmörkum Norður- og
Suðurlands, og ósjálfráð löngun til að nema staðar eitt augnablik
grípur mann. En skynsemin segir manni að koma hestunum sem
fyrst í haga, og hún verður yfirstcrkari. Nú fer landinu að halla
til muna norður, og sólin er farin að skína á okkur öðru hvoru.
Hveravellir eru góðan spöl vestur, og hátt fell sést vestan við
norður í nokkurri fjarlægð. Höfum við öll heyrt, að Mælifells-
hnúkur tæki upp úr öllum fjöllum í Skagafirði. Vildum við helzt öll
að þetta fell væri hnúkurinn og sæjum þá í honum fyrir enda dag-
leiðarinnar og óbyggðarinnar. En ég var svo fróður í landafræðinni
að ég vissi, að Mælifellsdalur var vestan við hnúkinn, en ofan í
hann áttum við að koma. Vörðurnar og áttin vísuðu okkur hins-
vegar austan við fellið. Okkur fannst við eiga heimtingu á að sjá
hæsta fjall í Skagafirði, eigi sízt fyrir það, að nú sáust engin vcru-
leg fjöll, nema þetta og svo yzt við sjóndeildarhring í norðri há fjöil
cða fjallgarður, sem var að mestu hulinn blámóðunni. Við gátum
tæplega hugsað okkur, að við ættum að komast norður fyrir þau á
einum degi.
Við fórum nú að nota góða veginn, malaröldur, niður með
Scyðisá, og ki. io vorum við komin á allgóða haga, skammt frá
Goðasteinn
33