Goðasteinn - 01.03.1967, Blaðsíða 36

réttum þeim, sem Tungnamenn og Húnvetningar draga fjallsafn
sitt sundur í á haustin. Var nú kortið tekið upp og sást, að Mæli-
fellshnúkur hlaut að vera allfjarri. Hann var samt ekki orðinn þá
aðalumhugsunarefnið, heldur Blanda, sem við vorum nú rétt komin
að og höfðum alltaf hálfkviðið fyrir og ýmsir kunnir spáð ófærri
Það gerði okkur sízt vonbetri, að við sáum ekki, að Seyðisá væri
reið, en hún er talin smáá, rennur í Blöndu neðan við vaðið.
Hefði Blanda verið ófær, myndum við hafa þurft að fara yfir
Seyðisá og sjálfsagt margar fleiri, svo við kæmumst að ferju nið-
ur í Húnavatnssýslu, að öðrum kosti hefðum við orðið að snúa
aftur.
Við tókum okkur nú upp kl. 12 í sólskini og steikjandi hita, vel
á okkur komin, ekkert annað að en kvíðinn fyrir Blöndu. Að nálega
10 mínútum liðnum komum við að farvegi Blöndu. Hann er ákaf-
lega breiður, aur svo hundruðum faðma skipti. Hafði áin sýnilega
flóð yfir hann allan nýlega, en var nú fjöruð, svo að eigi var eftir
nema einn áll, nyzt. Á meðan við vorum á aurunum flaug mér í
hug Mósesarsagan, eigi á þann hátt, að við værum Mósesarlíkar,
heldur var það krafturinn, sem verndaði hann og okkur.
Þegar við komum að álnum, varð hann nokkuð meiri en okkur
sýndist í fyrstu, því nú var hann orðinn að sæmilega stórri á, sem
vall fram gulmórauð og með öllu ófær á vaðinu. Guðmundur í Dal-
bæ reyndi litlu ofar, þar sem álitlegast var, og tókst ágætlega, vatnið
aðeins í bóghnútu, mátti þó varla meira vera, því bæði er áin mjög
ströng og ískyggilega ljót á litinn.
Það var svo sem ekki margt að lífinu, þegar yfir um Blöndu var
komið: sólskinið, lognið og ágætur vegur á Eyvindarstaðaheiði. -
Hét ég því þá, að við skyldum vera komin að Mælifelli kl. 10 um
kvöldið. Og það var sannarlega ekki samferðamönnunum að kenna,
þó ég stæði eigi við það. Ég get nefnilcga ekki stært mig af því, að
ég hjálpaði mikið til við að relca hestana.
Eyvindarstaðaheiði hallar nokkurn veginn jafnt undan fæti, með
sæmilega glöggum og góðum götum, og allgóður sauðgróður er á
henni allri. Um hana falla þrjár ár: Grjótá, Strangakvísl, sem báðar
voru vatnslitlar en grýttar og strangar, og nyrzt er Haugakvísl, sem
oft er vatnsmikil og blaut. - Varð hvorugt þó að farartálma í
34
Goðasteinn