Goðasteinn - 01.09.1968, Blaðsíða 52

Fóstri hans, aftur á móti, var að flétta reiptagl og hafði þessa
vísu fyrir munni sér:
Landsynningur leiður er,
lýir hann fingur mína.
Barnaglingur ekkert er,
í honum syngur, heyrist mér.
Svona voru karlarnir eitthvað þyngri í skapinu en konurnar.
Skúmsstaðavatn
Það má heita næsta furðulegt, hvað sögusagnir, sem aldrei hafa
verið færðar í letur, geta lifað lengi í vitund fólks, kannske ekki
nema á litlu svæði, eins hafa spásagnir rætzt, sem enginn veit frá
hvaða tíma eru. Álög og vondar fyrirbænir hafa fram komið. Má
þar minna á Gretti Ásmundarson og ýmsa fleiri. Eins ættu að geta
rætzt góðar fyrirbænir, ef þær eru hugsaðar af hjartans einlægni
cn ekki tómt munnfleipur til að fylgja tízkunni.
Þegar ég var barn að aldri, heyrði ég sagt, að Skúmsstaðavatn
í Landeyjum hefði myndazt af því, að það hefði runnið svo mikið
vatn upp úr jarðholu, þar sem orfi hefði verið stungið niður. Ég
spurði fyrir fáum árum Sigurð Guðnason, bróður Ragnheiðar frá
Tungu í Landeyjum, hvort hann hefði heyrt þetta. Já, hann kann-
aðist við að hafa heyrt svo sagt frá.
Ég heyrði föður minn segja frá því, að einhvern tíma hefði bóndi
á Skúmsstöðum átt að segja um land sitt: „Sú kemur tíð, að þetta
verður allt að þurru valllendi, og þá verður gaman að lifa (eða:
væri gaman að lifa).“ Nú er þessi spádómur kominn fram, allt
orðið þurrt, sem áður var hyldjúpt vatn, botnlaus forarflóð og ó-
færir ósar. Séra Jón Skagan segir í bók sinni: „Sú eik, er lengst
og styrkust stóð,“ að það sé hvergi neitt að finna um Skúmsstaði,
fyrr en árið 1200. Þá geri Páll Jónsson biskup í Skálholti máldaga
kirkjunnar og að þar sé prestur, Árni að nafni, og ekki meira á
hann minnzt.
50
Goðasteinn