Goðasteinn - 01.09.1968, Blaðsíða 54

mundur. Allir voru þeir indælustu drengir. Guðmundur var þá orð-
inn stúdent frá Menntaskólanum í Reykjavík, en þrátt fyrir þá
menntun sína, var hann svo yfirlætislaus, að hann lét aldrei í ljós
þá yfirburði, sem hann hafði yfir okkur karlana, sem ekkert kunn-
um eða vissum, utan kannske eitthvert hrafl úr Faðirvorinu, auð-
vitað á íslenzku.
Af því Guðmundur var svo alúðlegur í viðmóti, spurði ég hann,
hvort enn væri kennd latína í Menntaskólanum. „Já“, sagði hann.
„Ég ætla þá að prófa þig í latínunni minni“, sagði ég. Hann svar-
aði:‘ „Það er alveg rétt hjá þér að gera það.“ Ég hafði einhvern
tíma lært í bók Torfhildar Hólm um Brynjólf biskup Sveinsson
orð hans, er féllu, þegar honum var tilkynnt, að Ragnheiður dóttir
hans væri búin að eignast barn: Mala domestica majora sunt
lacrymis, sem útleggst: Hcimilisböl er þyngra en tárum taki. Þetta
hafði ég nú uppi. Svo lét ég Guðmund einnig heyra vísu, sem ég
lærði hjá Halldóri Atlasyni frá Ey í Landeyjum, þá bónda í Stíflu:
Gratiósum generósum vírgó,
ókólósum asíes,
inter flórím tínó kves.
Þetta sagði Halldór, að væri latína en á íslenzku væri efnið þetta:
Renni ég hýrum hvarmatýrum mínum,,
eikin banda, upp á þig.
Eftir vanda kysstu mig.
Guðmundur tók þessu mjög vei, skrifaði upp hjá sér og sagðist
ætla að bera saman við orðabókina sína. Þetta fékk þá allt staðizt,
nema orðið asíes fyrirfannst ekki í bókinni.
Mörgum árum eftir að ég lærði vísuna af Halldóri, var feng-
inn kvenmaður að Bcrjanesi í nokkra daga til að spinna band.
Hún var uppalin í Ey og hét Helga Hansdóttir, nokkrum árum
yngri en Halldór, sem þá var dáinn. Þá heyrði ég hana kveða við
rokkinn þcssa sömu vísu, en ekki gat hún þess, að það væri latína,
sem hún fór með, kannske aldrei heyrt um það talað.
52
Goðasteinn