Goðasteinn - 01.09.1968, Síða 56

Erlcndur sinnti því engu en fór beint austur yfir Ála, austur að
Steinmóðarbæ, og þar var hrúturinn, þó engum öðrum hefði dott-
ið í hug, að svo gæti verið. Þessu líkt hafði oft verið um hegðun
Erlends, líkast því, sem hann hefði dulskynjun eða sagnaranda.
Ævilok Erlends urðu á þessa leið: Hann hafði verið óvenju
seint á ferðalagi sínu og kom til mannabyggða skaðkalinn á hönd-
um og fótum. Var honum þá komið að Móeiðarhvoli til Skúla
læknis Thorarensen. Kalið hafðist illa við, og Skúli varð að taka
eitthvað af fingrunum og kannske tánum líka. En maðurinn hafði
mikla lífslöngun og vildi ekki deyja. Sagt er, að hann hafi haft
þau orð við lækninn, að hann skyldi finna hann seinna ef hann
læknaði sig ekki. Svo fór, að hann dó. Skúli læknir lagði sig til
svefns, þegar hann var búinn að ganga frá líkinu. Dreymdi hann
þá, að Erlendur kom að rúminu, hristi framan í hann fingurstúf-
ana og var hinn illilegasti.
Skúii snaraði sér á fætur, lét kveikja upp eld í smiðju sinni og tók
hjartað úr líkinu. Hélt hann því svo í töng yfir eldinum og átti
fullt í fangi með að hemja það, því það kvikaði svo mikið. Eftir
það bar ekki neitt til tíðinda.
Um þetta heyrði ég marga tala, þegar ég var barn að aldri. Þur-
íður á Strönd, sem hér um getur, dó 1899, háöldruð merkiskona og
lengi ljósmóðir. Hefur víst verið fædd um 1805-10.
Bakkabæir voru þeir bæir kallaðir, sem voru neðan við Þverá,
suður frá Odda á Rangárvöllum. Þeir voru hluti af Rangárvalla-
hreppi nema Skeið, sem var í Hvolhreppi. Oddakirkja átti þess-
ar jarðir utan Skeið, sem var í bændaeign. Á Bakkabæjum voru
ekki tún annað en balar þeir, sem þurrkaður var á haugur á vorin
til eldsneytis, og það sáust óvíða jafnmagrar kýr á vorin sem þar.
Á tímabili bar þar töluvert á beinaveiki, einkum í ungum naut-
gripum. Þetta lagaðist, þegar farið var að gefa fóðurbæti. Samt
voru þetta góðar afkomujarðir, því grasspretta var góð á mýr-
unum og land víðáttumikið. Sjó stunduðu Bakkbæingar út frá
sandinum eins og þeir, sem nær sjónum bjuggu.
Um miðja 19. öld bjó í Stóra-Bakkakoti á Bakkabæjum bóndi,
sem Helgi hét. Ekki veit ég um ætt hans eða hvaðan hann var að-
fluttur. Hann fór á hverju sumri, seinni part sláttar, með harð-
54
Goðasteinn