Goðasteinn - 01.09.1968, Page 57

fisk á tveimur hestum. Enginn vissi, hvert hann fór, en alltaf var
hann kominn heim, áður en menn riðu á fjall. Það þóttust menn
vita, að hann kæmi með kjöt og mör á hestunum til baka. Ekki
svo meira um það.
Það mun hafa verið um 1865 eða þar nálægt, að tíðarfar var
mjög gott um sláttinn, og menn voru búnir með heyskap sýnu fyrr
en venja var. Tóku Bakkbæingar sig þá til og fóru að afljúka
haust-Bakkaferðinni, áður en þeir riðu á fjall. Svo fljótir voru
þeir í þeirri ferð, að fólk var furðu lostið yfir og fór að spyrja,
hvernig á þessu stæði, en þeir sögðu engum neitt og vildu ekkert
um það tala. Þegar kom fram á vetur, sagði einhver þeirra frá
því að á austurleið, hjá Ragnheiðarstöðum í Flóa, eða þar nálægt,
ráku þeir fram á þrjá menn með níu hesta í lest. Ekkert töluðu
þcir við þá. En þegar kom upp undir Sýrlæki, leggja þeir þar út
á eyrarnar í Þjórsá og þeir á eftir.
Einn þeirra manna, sem þarna fór, var mikill vexti, á völdum
hesti, með stóra vatnastöng og kannaði álana með henni. Allt gekk
tafarlaust, og þeir vissu varla af sér, fyrr en þeir voru komnir upp
á græn grös, austan við ána. Þá skildu leiðir. Þessir áminnztu þre-
menningar fóru upp með Þjórsá en Bakkbæingar austur Holt. Eitt
þótti þeim skrýtið við flutning þessara manna: það voru harð-
fiskbaggar á sumum hestunum, en hér á Suðurlandi tíðkaðist ekki
að fara í skreiðarferðir nema á vorin. Ekki veikti þetta útilegu-
mannatrúna.
Það mun hafa verið um 1897, að ég heyrði mann einn segja
frá því eftir einum verzlunarmanni á Eyrarbakka, að það kæmu
þangað menn á hverju vori, sem þeir vissu ekkert, hvaðan væru.
Þeir legðu inn ull og tólg og tækju svo út á innleggið. Þeir létu
skrifa nöfn sín, en um heimilisfang þeirra væri ekkert að segja
eða byggðarlag. Staðarnöfn, sem þeir nefndu, væru oft þessi: Holt,
Hóll, Hvoll, Þúfa, Stöng og Puntur. Sjálfsagt hefur þetta verið
satt.
Goðasteinn
55