Goðasteinn - 01.06.1974, Blaðsíða 24

fiður. Aldrei sá ég ömmu ieggjast svo til svefns, að hún léti ekki
koddann undir vangann. Ég bar allt að því lotningu fyrir honum.
Hann bar með sér aldur og slit áranna, og um hann fór ég mjúk-
um barnshöndum. Af hverju hélt amma svona mikið upp á kodd-
ann sinn og meira en aðra stallbræður hans? Það langaði mig að
vita og braut um það heilann. Var þetta koddinn, sem hún signdi
yfir á kveldin, þegar hún lagði börnin sín til svefns, eða geymdi
hann e.t.v. tárin hennar frá því, er hún missti ástríkan eiginmann
frá 6 börnum innan fermingaraldurs? En liðin tíð er oft hljóð
um eitt og annað, sem við hefðum gott af að staldra við og hug-
leiða.
Þess minnist ég að amma nefndi undirsængina sína beð.
Að sperðla ull
Þegar krakkar voru að suða um að fá að spinna á rokk, þá kom
ekk.i til mála, að þau væru iátin tefja spunann hjá spunakonunum.
Þeim var þá fengin í hendur úrgangsull ásamt tvinningarrokknum
og svo máttu þau æfa sig úti í horni, þar sem þau voru ekki fyrir.
Það var kallað að sperðla eða sperla. Ef sokkar þófnuðu mikið á
fæti, var sagt, að þeir væru komnir í sperðil.
Felustaðir hrafna
Hrafninn er hygginn fugl. Ef hann veiðir meira en hann torgar,
grefur hann holu, lætur afganginn í hana og rótar svo yfir með
nefinu. Seinna vitjar hann eigna sinna. Þó telja ýmsir, að vanhöld
verði á þessu og þykjast hafa séð krumma miða felustaðinn við
skýin.
Þegar ég bjó í sveit, var krummi góður vinur minn. Ég gaf
honum alltaf cgg á sumardaginn fyrsta, og alltaf fór hann með
egg til konu sinnar og kom svo aftur um hæl og sótti sitt egg, en
bú þeirra var í gili rétt við túnfótinn.
Vikan
Mánudagur til mæðu, þriðjudagur til þrauta, miðvikudagur til
moldar, fimmtudagur til frama, föstudagur til frægðar, laugardag-
ur til lukku, sunnudagur til sælu.
22
Goðasteinn